ก็อย่างที่จั่วหัวไว้นั่นแหละครับ กระทู้นี้ส่วนตัวล้วนๆ คนอื่นไม่มีส่วนได้เสียอะไรด้วย แต่ในฐานะมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ผมก็อดที่จะระบายความรู้สึกออกมาบ้างไม่ได้เหมือนกัน

มีอาผมคนหนึ่ง ติดต่อไม่ได้เป็นสิบปีแล้ว ก่อนจะหายไป มีเรื่องผิดใจกันกับพี่ๆน้องๆ อะไรก็ไม่ทราบ (ตอนนั้นผมก็ยังเด็กเกินกว่าจะสนใจ+เข้าใจด้วย) ข่าวแว่วๆว่า ออกไปลำบากลำบนอยู่เหมือนกัน จนหลังจากหายไปได้ซักห้าหกปี ทุกคนก็ทำใจว่าแกคงจากไปแล้วละ(สุขภาพไม่ค่อยดี+กินเหล้า+สูบบุหรี่ด้วย) และด้วยความที่ผมก็ไม่ได้สนิทอะไรกับอาคนนี้ ก็เลยไม่ค่อยรู้สึกอะไรมากมายด้วย

กับอาผมอีกคน เป็นคนเล็กสุดของบ้าน อายุไม่ถึงห้าสิบดี ห่างกับผมไม่ถึงรอบด้วยซ้ำ ครองตัวเป็นโสด สืบทอดร้านมรดกของอากง (อยู่ใกล้ๆกะร้านพ่อผมนี่แหละ) ธุรกิจหลักคือซื้อขายกล้องเก่า+รับซ่อมกล้องและเลนส์ด้วย มีลูกค้าขาประจำอยู่บ้างแล้ว ชีวิตมีความสุขดี ธุรกิจก็ไปได้เรื่อยๆ เรียกว่าชีวิตไม่มีอะไรต้องเครียด เมื่อปีใหม่ที่ผ่านมา ไปกินเลี้ยงรวมตระกูลกัน ยังเฮฮาปาร์ตี้กันอยู่เลย

จู่ๆ เมื่อมกรานี้เอง สะใภ้ของอาคนแรก ก็ติดต่อกลับมาที่ตระกูลผม บอกว่าแกป่วยหนักอยู่ รักษาตัวที่โรงพยาบาลแถวสายใหม อาจมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน เนื่องจากผมเป็นญาติคนเดียวที่อยู่กรุงเทพ (พ่อผม+อาๆคนอื่น ไม่อยู่ลำปางก็เชียงใหม่) เลยอาสาขับรถไปเยี่ยมถึงโรงพยาบาลเป็นคนแรก

ซึ่งก็เป็นไปตามนั้นจริงๆ คือแกนอนห้องไอซียูแล้ว โดนเจาะคอจนพูดไม่ได้ แต่ยังพอสื่อสารกันได้อยู่บ้าง ผมก็ได้แต่พูดปลอบใจ ทำนองว่าทางบ้านให้อภัยแล้ว แข็งใจไว้ก่อนนะ คนอื่นๆกำลังจะตามมาเยี่ยมเร็วๆนี้ ซึ่งหลัง

จากผมไปแล้ว ก็มีพี่สาวผมบ้าง อาคนอื่นๆบ้าง ทยอยกันลงมาเยี่ยมเรื่อยๆ 

แล้วเหมือนจะเป็นปาฏิหารย์...จากที่เคยป่วยใกล้ตาย แกก็กลับมาดีวันดีคืน อ้วนท้วนขึ้น หน้าตามีน้ำมีนวล จนแอบหวังเล็กๆ ว่า ช่วงเมษานี้ แกอาจแข็งแรงพอจะกลับไปรวมญาติกันแบบครบๆ จริงๆอีกสักครั้งหนึ่งได้

อาคนหลัง จู่ๆก็ตรวจเจอก้อนเนื้อปริศนาในปอด แม้จะภาวนาไม่ให้มีอะไรร้ายแรง แต่แล้ว ความจริงอันเจ็บปวดก็เปิดเผยออกมาเมื่อต้นกุมภา ว่าแกเป็นมะเร็งปอด...ระยะเกือบสุดท้ายแล้ว

แม่ผมโทรมาบอก ว่าถ้ามีโอกาส ก็รีบๆมาเยี่ยมแกหน่อย หมอแอบมากระซิบแล้ว ว่าเต็มที่ก็อีกไม่เกินปี-สองปี แต่ถ้ามีอะไรเข้ามาแทรก ก็อาจเร็วกว่านั้น

พอปลายกุมภา ผมพอมีเวลาบ้าง เลยรีบตีตั๋วรถกลับบ้านไปเยี่ยม แกซูบผอมลงไปผิดหูผิดตาแล้ว แต่ยังมีสติดี พูดคุยได้ รับรู้ทุกอย่าง ยังเซ็นโน่นเขียนนี่ ฝากให้พี่ๆช่วยทำธุรกรรมต่างๆให้อยู่เลย ผมไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะในใจลึกๆ ก็ยังทำใจไม่ค่อยได้เหมือนกัน

ตอนนั่งรถกลับมา ก็ยังคิดอยู่ว่า เดี๋ยวกลับบ้านอีกทีตอนเมษา ถึงแกอาจจะลุกไม่ไหวแล้ว แต่ก็จะเอารูปเก่าไปโชว์บ้าง จะไรท์หนังไปให้แกดูบ้าง แกจะได้ไม่เครียดเกินไป อะไรประมาณนั้นอยู่เลย

คล้อยหลังแค่อาทิตย์เศษ เมื่อเช้าวันจันทร์ที่แล้ว ผมมาถึงบริษัท กำลังจะนั่งลงทำงาน แม่ผมก็โทรมาแจ้งว่า อาผมจากไปแล้ว จะสวดสามคืน แล้วเผาวันพฤหัสเลย...

เหตุการณ์ทั้งหมด เกิดขึ้นและจบลง ในเวลาแค่เดือนเดียว เร็วเกินไปสำหรับการทำใจ แต่นานเกินกว่าจะแกล้งฟอร์มว่าใจแข็ง ไม่เสียใจไปได้

วันนั้นทั้งวัน ผมไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย ใจนึกแต่จะกลับบ้านให้เร็วที่สุด แต่งานที่กองเต็มโต๊ะ+กำหนดส่งเร่งรัด ก็ต้องกัดฟันทำไปทั้งอย่างนั้น กว่าจะเคลียร์งานจบก็ล่วงเข้าวันพุธ เลยรีบไปหมอชิตเย็นนั้น ตีตั๋วกลับบ้านทันที

กลับไปถึงก็คือเช้าวันเผาแล้ว ผมรับหน้าที่ถ่ายวิดีโอด้วย ตอนถ่ายงานคนอื่น ผมไม่รู้สึกอะไร อย่างเก่งก็สลดๆบ้าง แต่เมื่อเป็นคนใกล้ตัวมากอย่างครั้งนี้ พูดตรงๆว่าถือกล้องถ่ายไป ด้วยใจหม่นหมองตลอดเวลา

พอถึงตอนเปิดฝาโลง ผมไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปยืนถ่ายใกล้ๆ ยิ่งเห็นภาพพ่อผม ซึ่งเป็นพี่คนโตสุด เป็นผู้นำมาตลอด ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น ตลอดชีวิต ผมไม่เคยเห็นพ่อเสียน้ำตาสักครั้งเดียว แม้แต่ตอนอากงกับคุณย่าเสีย แกก็ไม่ร้องให้ (ส่วนหนึ่งคงเพราะเป็นการจากไปตามอายุขัยทั้งสองท่าน แกเลยทำใจได้) 

แต่คราวนี้ ทั้งที่พ่อผมอายุมากกว่าอาคนนี้ตั้งร่วมยี่สิบปี แต่กลับต้องมาเผาน้องตัวเอง ที่ควรจะมีชีวิตยืนยาวกว่าแกแท้ๆ แกจึงสุดที่จะกลั้นน้ำตาไว้ได้ ผมก็แทบอดทนไม่ไหวไปด้วย แข็งใจยืนถ่ายได้แค่จบช็อตนั้น แล้วผมก็มานั่งหมดแรงอยู่ที่เก้าอี้ ไม่มีแรงใจพอจะยกกล้องขึ้นถ่ายต่ออีก

กลับมาถึงกรุงเทพตอนเช้าวันเสาร์ หยิบกล้องออกมา แล้วก็ตัดสินใจเอาม้วนเทปออกมาเก็บไว้ก่อน อย่าว่าแต่เอามาตัดต่อเลย แม้แต่จะเปิดดู ผมก็ยังไม่อยากด้วยซ้ำ คงไม่ต่ำกว่ากลางปีโน่น ผมถึงจะมีกำลังใจพอจะเอามาตัดต่อให้เสร็จๆไปได้

ผ่านไปอาทิตย์เศษๆ ผมพอจะสบายใจขึ้นบ้าง และพยายามมองโลกในแง่ดี ว่าอย่างน้อย ถึงผมจะเสียญาติสนิทไปคนหนึ่ง แต่ก็เหมือนได้ญาติอีกคนหนึ่งกลับมา ถึงจะไม่ค่อยสนิทด้วยก็เถอะ

แต่แล้ว ก็เหมือนถูกฟ้าผ่าซ้ำสอง

เมื่อเช้าวานนี้ ผมกำลังนั่งลงจะทำงาน พ่อผมก็โทรมาแจ้งข่าวว่า...อาคนแรก ที่เดิมทำท่าว่าจะดีวันดีคืน ก็เสียไปอีกคนด้วย...

แม้จะไม่สนิทอะไรกับอาคนนี้ แต่เมื่อโดนเข้าไปแบบนี้ ก็ทำให้ผมอดที่จะซึมเศร้าไปอีกครั้งไม่ได้

กำหนดเผาพรุ่งนี้ ญาติทางลำปาง ก็กำลังยุ่งกับงานทำบุญให้อาอีกคนอยู่ ไม่น่าจะมีใครว่างลงมาด้วย เสาร์นี้ผมก็ต้องทำงาน แม้แต่จะไปร่วมพิธีเผา ยังไปไม่ได้...

จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้ผมคิดอะไรไปหลายอย่างอยู่เหมือนกัน

แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ ชีวิตนี้ ไม่มีอะไรแน่นอน เราจะหมดลมหายใจเมื่อไหร่ ไม่มีใครรู้ล่วงหน้าได้

ดังนั้น ถ้าอยากทำอะไร ให้รีบทำทันที อย่ามัวแต่ผัดวันประกันพรุ่ง สุดท้ายมาเสียดายทีหลัง ว่าปล่อยให้ชีวิตผ่านไปอย่างไร้ค่า ไม่ได้ทำผลงานอะไร หรือฝากอะไรไว้ให้คนข้างหลังคิดถึงเลย

เอาละ บ่นบ้ามาพอสมควรจนสบายใจ ไม่มีอะไรค้างคาแล้ว แยกย้ายกันไปเถอะครับ

เมื่อราวๆต้นเดือนพ.ค. อาผมอีกคน ซึ่งอยู่ด้วยกันที่ีลำปางนั่นแหละ (แกไม่ค่อยสนิทกับใคร มีงานมีการอะไรก็ไม่ค่อยโผล่มาให้เห็นหน้า แต่ยังไงก็ญาติผู้ใหญ่เรานี่) ประสบอุบัติเหตุ ขี่มอเตอร์ไซค์ไปกลางดึก แล้วโดนรถชนจนกระเด็นหัวฟาดพื้น 

ขนาดใส่หมวกกันน็อกแล้ว แต่คงกระแทกแรงจนหมวกก็เอาไม่อยู่ นอนเป็นเจ้าชายนิทราตั้งแต่วันนั้นมา

เมื่อตะกี้นี้เอง พ่อผมก็โทรมาบอกเสียงเรียบๆว่า"อาเอ็งเสียแล้วนะ จะเสียศพวันอาทิตย์นี้เลย"

ตอนนี้ คิดอะไรไม่ออกแล้วครับ ขอไปตั้งสติให้ดีก่อนละกัน