แวะไปหาฟิล์มหนังมาครับ

กะจะเอาไว้ทดสอบทฤษฏี24เฟรม/วินาที และทดลองทำฉากฟิล์มไหม้(บนจอ)

โชคดีได้พี่POP ธวัชชัยภาพยนตร์ แนะนำแหล่ง ที่แถวเฉลิมกรุงสิ

ซึ่งสถานที่แห่งนี้เหมือนเส้นผมบังภูเขาเลย เพราะสมัยเรียนมัธยม(ย่านนี้)

ก็ชอบมาซื้อโปสเตอร์หนัง ที่ร้านใหญ่จัดทำ

แต่พอทำงานประจำก็ห่างกันไปเลย จนเข้าใจ(ไปเองว่า)ร้านใหญ่(รวมถึงร้านอื่นๆ)

น่าจะเลิกร้างกันไปหมดแล้ว  เพราะเมื่อปีที่แล้วเคยเข้ามาย่านนี้ สภาพต่างจากหลายสิบปีก่อน

ที่เคยสัมผัสนะครับ คือจำได้ว่าจะคึกคักด้วยสายหนังต่างๆ

แต่ปัจจุบันเป็นแบบนี้ครับ

แล้วเราก็เจอเธอ

สำนักแจกันหยก อยู่ตรงนี้

ผมชอบชื่อร้านจังเลยครับ  เหมือนสำนักบู๊ลิ้ม ในหนังชอว์บราเดอร์ ยังงัยยังงั้น

อีกสำนักนึง...เป็ดทอง............ชื่อเท่ห์ดีนะครับ (โทษทีครับลืมถ่ายภาพมา)

แล้วเราก็ได้สิ่งที่ตามหา

สำหรับพี่ๆหลายคน อาจจะเฉยๆกับฟิล์มหนังตัวอย่างพวกนี้นะครับ

ส่วนผมตอนนั้นเหมือนบอกรักผู้หญิงแล้วเขาก็ตอบมาว่า ฉันก็รักเธอ

กระโดดตัวลอยเลย  มันทำให้เรารำลึกถึงตอนเด็กๆนะครับ

ที่ตอนเช้าๆพอหนังกลางแปลงเลิกแล้วผมต้องรีบวิ่งไปที่ที่เครื่องฉายหนังตั้งฉายเมื่อคืน

เผื่อจะโชคดีเจอฟิล์มหนังที่เขาตัดทิ้ง

เผลอเดี๋ยวเดียว

หยิบไปหยิบมา  มันเยอะยังงี้เลยหรือนี้

ป้าเจ้าของร้านแจกันหยก ใจดีมากเลยนะครับ

เผลอหยิบหนังตัวอย่างมา(น่าจะ) 13 เรื่อง  ไม่คิดว่าพอมาต่อฟิล์มมันจะได้ขนาดนี้

ขอบคุณป้ามากเลยครับ ที่ให้ความรู้เรื่องหนังในมุมมองของผู้ประกอบการ

สงสัยต้องเป็นแฟนคลับร้านป้าแล้วล่ะครับ

ก็ไม่รู้ว่าซื้อมาทำไมเยอะนะครับ เพราะเครื่องฉายก็ไม่มี

แต่โมเม้นท์ขณะนั้นก็เห็นอะไรก็อยากได้

สุดท้ายถ้าแวะมาแล้ว ต้องปิดฉากด้วยที่นี่ครับ

ถึงจะHAPPY ENDING......

.....ออนล็อคหยุ่น.....

(ขออภัยหากเอ่ยนามผิด)

มาเฉลิมกรุงทีไร ต้องมาร้านนี้ครับ

และหลายครั้งตั้งใจมาที่นี่โดยตรงเลย

ไปร้านอื่นนี่ ไข่ดาวนี่ 10โมงเช้าก็เลิกขายแล้ว

แต่ที่นี่ขายตลอดครับ  ชอบครับ

ตอนเรียนมัธยมในย่านนี้ ไม่กล้าเข้าร้านนี้นะครับ

เพราะรู้สึกว่าขลังและศักดิ์สิทธิ์  ก็เล่นรวมดาวร้ายหนังบู๊ที่ผมเคยดูมานั่งกินกาแฟที่นี่

ตอนนี้กล้าแล้วครับ ตอนเข้าไปนั่งก็หวังว่าจะเจอลุงๆเหล่านั้น

แต่ก็ไม่เจอครับ 

แต่โชคดีตอนนี้ดาวร้ายตัวประกอบหนังบู๊ที่ผมกำลังตามหา

ผมได้เจอท่านนึงแล้วครับ  ซึ่งกะว่าจะสัมภาษณ์ท่าน แล้วจะมาเล่าให้ฟังนะครับ

(อ้าวขึ้นต้นเป็นฟิล์มหนัง แต่ลงท้ายกลายเป็นอาหารล่ะนี่)

รายงานความเสียหายครับ

ดูจากความเสียหาย น่าจะไปกันมากกว่า 1 ท่านนะครับ XXLBOY หุ หุ ว่าแต่ร้านอยู่ตรงไหนอ่ะครับ เห็นแล้วคราวหน้าผมจะลองแวะไปทานบ้างครับ

ออนล็อคหยุ่น อยู่ติดถนนใหญ่

อยู่ด้านหลังโรงหนังเฉลิมกรุง ฝั่งตรงข้ามกับแฟลตบำเพ็ญบุญครับ

หน้าร้านจะเห็นกระป๋องไมโลหลายใบเรียงโชว์ในตู้

วันนั้นไปกัน3คนครับพี่POP มีผมกับน้องนักเขียนหนังสือกองบก.นิตยสารBIOSCOPEอีก2ท่าน  ผู้ซึ่งหลงใหลหนังไทย (และการกิน)

อีกเรื่องลืมไปเลยว่าพี่POPเข้ามากทม.เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา  ขอโทษที

คราวหน้าจะขอคาราวะสักหนึ่งแก้ว(กาแฟ)

เห็นแล้วหิว สงสัยไปครั้งหน้าต้องให้ป๋าจุ๋มพาไปกินซะแล้ว

วันนี้ผมขอนำเสนอพื้นที่บริเวณแฟลตบำเพ็ญบุญกัน เนื่องจากผมไปเจอข้อมูลจากหนังสือ "ครูใหญ่ นภายน คุยเฟื่องเรื่องวัยเด็ก" ซึ่งเขียนโดย ใหญ่ นภายน ซึ่งเป็นหนึ่งในนักดนตรีของวงสุนทราภรณ์ ซึ่งท่านได้นำประสบการณ์ของตนในช่วงวัยเด็กและวัยรุ่นกับบรรยากาศของกรุงเทพ ฯ ในอดีตที่น่าสนใจอย่างยิ่ง ขอบอกไว้ก่อนนะครับว่า หนังสือเล่มนี้ หายากมาก ๆ (นอกจากตามร้านหนังสือมือสอง อาจจะยังพอมีให้เห็นอยู่บ้าง)

วันนี้ขอเชิญย้อนอดีตบริเวณที่ตั้งของแฟลตบำเพ็ญบุญ และบริเวณโดยรอบซึ่งก็คือ ศาลาเฉลิมกรุง (โดยตัดตอนมาจากหนังสือและจากประสบการณ์ของคุณพ่อผมเอง ผ่านการบอกเล่า เพราะครั้งหนึ่งเคยไปขับรถรับจ้างเมื่อ ปี พ.ศ. 2499 โน่นแน่ะ และยังมีโอกาสได้เห็นตัวเป็น ๆ ของกลุ่มอันธพาล ที่นำมาสร้างเป็นหนังเรื่อง 2499 อันธพาลครองเมือง ได้เข้าไปชมภาพยนตร์ที่เข้าฉายในโรงย่านวังบูรพา กรุงเกษม เฉลิมบุรี เท็กซัส แคปปิตอล โอเดียน พาราเมาท์ เฉลิมเขตร์ ฯลฯ ก็บ่อยครั้ง ขนาดหนังบางเรื่องซึ่งพ่อผมก็ลืม ๆ กันไป แต่พอมีโอกาสได้กลับมาในรูปแบบ DVD หรือ VCD เท่านั้นแหละครับ พรั่งพรูออกจากปากไม่หยุดเลยครับ หนังที่เอลวิส เพรสลี่ย์ แสดงก็ดูทุกครั้ง หนังที่คลิฟฟ์ ริชาร์ดแสดงอย่าง THE YOUNG ONES ก็ดูที่ศาลาเฉลิมไทย นี่ยังไม่นับรวมหนังคาวบอยอีกนะครับ)

...รถรางวิ่งผ่านถนนอุณากรรณ ผ่านร้านออนล๊อกหยุ่น ผ่านเฉลิมกรุง (เดิมทีตรงนี้เขาเรียกว่า สนามน้ำจืด มีละครสัตว์มาแสดง มีของแบกะดินขาย "อะไร ๆ ก็สิบสตางค์จ้า"

ฝั่งตรงข้ามเป็นตลาดบำเพ็ญบุญ ในตลาดนี้มีของกินสารพัด แต่ที่ขึ้นชื่อก็คือ หอยแครงนายจั๊ว สมัยนั้นจานเล็ก 5 สตางค์ จานใหญ่ 10 สตางค์ เหล้า 28 ดีกรี ขวดละ 30 สตางค์ ชั้นบนของตลาดมี "ของดี" ที่เด็กดูได้ ผู้ใหญ่ดูดี ก็คือ "ระบำมหาเสน่ห์" ของนายหรั่ง เรืองนาม เปิดวิกเต้นอยู่

ด้านหน้าตลาดบำเพ็ญบุญ ยังมีร้านอาหารจีนที่อร่อยมาก คือร้านโวกี่ กับร้านผลิตผลไทย มีอาหารไทยกับมะพร้าวกะทิและซาหริ่ม แถมร้านขายรองเท้าเยาหรีให้อีกร้านหนึ่ง...

[รถรางที่กล่าวถึง คือ รถรางสายถนนตก-หลักเมือง (สนามหลวง) ใช้เวลาวิ่งราว ๆ หนึ่งชั่วโมง ส่วนระบำมหาเสน่ห์ที่กล่าวถึงนั้น คุณพ่อผมเรียกว่า ระบำเล่าป๊อ ครับ เมื่อก่อนเปิดทำการแสดงที่ตึกเก้าชั้น ถนนเยาวราช ขณะนั้นถือว่าเป็นตึกที่สูงที่สุดในยุคนั้น ก่อนที่จะย้ายมาเปิดวิกแสดงที่บริเวณตลาดบำเพ็ญบุญ]

...ผมใคร่ขอความกรุณาท่านที่เคารพ ขอย้อนกลับไปที่ตลาดบำเพ็ญบุญอีกครั้งนะครับ

ตลาดบำเพ็ญบุญด้านหลังเป็นแหล่งที่วัยรุ่น วัยหนุ่ม วัยชรา ต่างชาติต่างภาษามาชุมนุมกันอย่างเนืองแน่น เริ่มตั้งแต่หัวค่ำยันดึก สถานที่ตรงนี้มีคลองกั้นกลางระหว่างตึกแถวทั้งสองฝั่ง มีต้นโพธิ์ใหญ่ มีเรือขายถ่านมาจอดเรียงรายหนาตา ตรงนี้เขาเรียกว่า "สะพานถ่าน" แต่มีชื่อทางการว่า ซอยสระสรง - ซอยลงท่า

แหล่งที่ผมพูดถึงนี้เป็นแหล่งเริงรมย์อันยอดเยี่ยมของคนสมัยนั้น ตึกทั้งสองฝั่งคลองเต็มไปด้วย "หญิงงามเมือง" หน้าตาแช่มช้อย เอวองค์อ้อนแอ้น ผัดหน้าเขียนคิ้วซะขาววอก นั่งเชิญชวนอยู่ในตึกเพื่อรอคนมาอุดหนุน สนนราคาค่าบริการนั้นมีตั้งแต่ 1 บาท - 6 สลึง - 2 บาท จนถึง 10 สลึงเป็นอย่างสูง บริเวณที่ว่านี้ยิ่งดึกคนยิ่งแน่น สาเหตุก็คือคนที่ไปดูระบำมหาเสน่ห์ของนายหรั่ง เรืองนาม เลิกแล้วออกมาด้วยความหงุดหงิดจึงต้องวนเวียนอยู่แถวนี้...