สาระสำคัญ และมาตราที่เกี่ยวข้อง
ร่างพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ.

มาตรา 7 ให้มีคณะกรรมการภาพยนตร์และวีดิทัศน์แห่งชาติประกอบด้วย ปลัดกระทรวงวัฒนธรรมเป็นประธานกรรมการ ปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬาเป็นรองประธรมนกรรมการ อธิบดีกรมการศาสนา อธิบดีกรมประชาสัมพันธ์ อธิบดีกรมศิลปากร อธิบดดีกรมส่งเสริมการส่งออก อธิบดีกรมสรรพากร เลขาธิการคณะกรรมการคุ้มครองผู้บริโภค เลขาธิการคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ เลขาธิการคณะกรรมการส่งเสริมการลงทุน ผู้อำนวยการสำนักข่าวพัฒนาการท่องเที่ยว ผู้อำนวยการสำนักงานศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย ผู้แทนกระทรวงกลาโหม ผู้แทนกรมสารนิเทศ ผู้แทนสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ผู้แทนสำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ และผู้ส่งคุณวุฒิซึ่งรัฐมนตรีแต่งตั้งไม่เกินเจ็ดคนเป็นกรรมการ

ให้ปลัดกระทรวงวัฒนธรรมแต่งตั้งรองปลัดกระทรวงวัฒนธรรมคนหนึ่งเป็นเลขานุการ

กรรมการผู้ทรงคุณวุฒิตามวรรคหนึ่งต้องประกอบด้วยผู้ทรงคุณวุฒิด้านกิจการภาพยนตร์ กิจการวีดิทัศน์ หรือการคุ้มครองผู้บริโภคอย่างน้อยด้านละหนึ่งคน

มาตรา 18 คณะกรรมการพิจารณ์และวีดิทัศน์มีอำนาจหน้าที่ ดังต่อไปนี้

1. อนุญาตการสร้างภาพยนตร์ต่างประเทศในราชอาณาจักร

2. ตรวจพิจารณาและกำหนดประเภทภาพยนตร์ที่จะนำออกฉาย ให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายในราชอาณาจักร

3. อนุญาตการนำวีดิทัศน์ออกฉาย ให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายในราชอาณาจักร

4. อนุญาตการนำสื่อโฆษณาออกโฆษณาหรือประชาสัมพันธ์ในราชอาณาจักร

5. อนุญาตการส่งภาพยนตร์หรือวีดีทัศน์ออกไปนอกราชอาณาจักร

6. ปฎิบัติการอื่นตามที่กฎหมายกำหนดให้เป็นอำนาจหน้าที่ของคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์หรือตามที่รัฐมนตรีหรือคณะกรรมการมอบหมาย

มาตรา 20 ผู้ใดประสงค์จะสร้างภาพยนตร์ต่างประเทศในราชอาณาจักรให้ยื่นคำขออนุญาตพร้อมด้วยบทภาพยนตร์ เค้าโครง และเรื่องย่อของภาพยนตร์ที่จะสร้างต่อนายทะเบียนกลาง และต้องได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์และหน่วยงานของรัฐที่มีหน้าที่รับผิดชอบสถานที่ที่จะใช้สร้างภาพยนตร์ตามกฎหมายที่เกี่ยวข้อง

มาตรา 23 ผู้สร้างภาพยนตร์ต้องดำเนินการสร้างภาพยนตร์ในลักษณะที่ไม่เป็นการบ่อนทำลาย ขัดต่อความสงบเรียบร้อยหรือศีลธรรมอันดีของประชาชน หรืออาจจะกระทบกระเทือนต่อความมั่นคง สิ่งแวดล้อม และเกียรติภูมิของประเทศไทย

มาตรา 24 ในกรณีที่การสร้างภาพยนตร์มีผลกระทบหรือก่อให้เกิดความเสียหายต่อสิ่งแวดล้อมหรือทรัพยากรธรรมชาติซึ่งเป็นของรัฐหรือสาธารณสมบัติของแผ่นดิน ผู้สร้างภาพยนตร์ต้องดำเนินการปรับปรุงสิ่งดังกล่าวให้อยู่ในสภาพที่เหมาะสม ทั้งนี้ ตามกฎหมายที่เกี่ยวข้อง

มาตรา 25 ภาพยนตร์ที่จะนำออกฉาย ให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายในราชอาณาจักร ต้องผ่านการตรวจพิจารณาและได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์

มาตรา 26 ในการตรวจพิจารณาภาพยนตร์ตามมาตรา 25 ให้คณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์กำหนดด้วยว่าภาพยนตร์ดังกล่าวจัดอยู่ในภาพยนตร์ประเภทใด ดังต่อไปนี้

1. ภาพยนตร์ที่เหมาะสมกับผู้ดูทั่วไป

2. ภาพยนตร์ที่ผู้มีอายุต่ำกว่าสิบห้าปี ต้องดูร่วมกับผู้ปกครอง

3. ภาพยนตร์ที่ห้ามผู้มีอายุต่ำกว่าสิบแปดปีดู

4. ภาพยนตร์ที่ห้ามเผยแพร่ในราชอาณาจักร

มาตรา 27 ภาพยนตร์ดังต่อไปนี้ ไม่ต้องผ่านการตรวจพิจารณาและได้รับอนุญาตตามมาตรา 25

1. ภาพยนตร์ข่าวหรือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

2. ภาพยนตร์ที่สร้างขึ้นเพื่อดูเป็นการส่วนตัวและไม่มีวัตถุประสงค์ในทางธุรกิจ

3. ภาพยนตร์ที่ส่วนราชการ รัฐวิสาหกิจ องค์การมหาชน หรือหน่วยงานอื่นของรัฐสร้างขึ้นเพื่อเผยแพร่หรือส่งเสริมการดำเนินงานของหน่วยงานนั้น

4. ภาพยนตร์ที่ฉายในเทศกาลภาพยนตร์ระหว่างประเทศตามที่คณะกรรมการกำหนด

5. ภาพยนตร์ที่ฉายทางโทรทัศน์และผ่านการตรวจพิจารณาตามกฎหมายว่าด้วยการประกอบกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์แล้ว

6. ภาพยนตร์อื่นตามที่กำหนดในกฎกระทรวง

มาตรา 29 ในการพิจารณาอนุญาตภาพยนตร์ตามมาตรา 25 ถ้าคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์เห็นว่าภาพยนตร์ใดมีเนื้อหาที่เป็นการบ่อนทำลาย ขัดต่อความสงบเรียบร้อยหรือศีลธรรมอันดีของประชาธรรม กระทบกระเทือนต่อความมั่นคงของรัฐ หรือก่อให้เกิดความเสื่อมทราบทางจิตใจของประชาชน ให้คณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์มีอำนาจสั่งให้ผู้ขออนุญาตแก้ไขหรือตัดทอนก่อนอนุญาต หรือจะไม่อนุญาตก็ได้

มาตรา 61 เพื่อปฏิบัติการให้เป็นไปตามพระราชบัญญัตินี้ ให้นายทะเบียนและพนักงานเจ้าหน้าที่มีอำนาจหน้าที่ดังต่อไปนี้

1. เข้าไปในสถานที่ที่มีการสร้างภาพยนตร์ โรงภาพยนตร์ ร้านวีดิทัศน์ สถานที่ประกอบกิจการให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายภาพยนตร์หรือวีดิทัศน์ในระหว่างเวลาพระอาทิตย์ขึ้นจนถึงพระอาทิตย์ตกหรือในเวลาทำการของสถานที่นั้น เพื่อตรวจสอบภาพยนตร์ วีดิทัศน์ สื่อโฆษณาหรือการกระทำใดที่อาจฝ่าฝืนบทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัตินี้

2. ตรวจ ค้น อายัด หรือยึดภาพยนตร์ วีดิทัศน์ หรือสื่อโฆษณาในกรณีที่มีเหตุอันควรสงสัยว่ามีการกระทำที่ฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามบทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัตินี้ในระหว่างเวลาพระอาทิตย์ขึ้นจนพระอาทิตย์ตกหรือในเวลาทำการของสถานที่นั้น

3. สั่งให้หยุดการสร้างภาพยนตร์ที่ฝ่าฝืนมาตรา 21 หรือมาตรา 23 วรรคหนึ่ง

4. สั่งห้ามการฉาย ให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายภาพยนตร์ หรือวีดิทัศน์ที่ฝ่าฝืนมาตรา 24 วรรคหนึ่ง หรือมาตรา 47 วรรคหนึ่ง

5. สั่งให้หยุดการโฆษณาหรือประชาสัมพันธ์สื่อโฆษณาที่ฝ่าฝืนมาตรา 25 วรรคหนึ่ง ซึ่งได้นำมาใช้บังคับโดยอนุโลมตามมาตรา 33 หรือ มาตรา 47 ซึ่งได้นำมาใช้บังคับโดยอนุโลมตามมาตรา 42

เมื่อได้เข้าไปและลงมือทำการตรวจสอบตาม (1) หรือทำการอันตาม (2) แล้ว ถ้ายังดำเนินการไม่เสร็จจะกระทำต่อไปในเวลากลางคืนหรือนอกเวลาทำการของสถานที่นั้นก็ได้

การค้นตาม (2) ต้องมีหมายค้น เว้นแต่มีเหตุอันควรอันเชื่อว่าหากเนิ่นช้ากว่าจะเอามายค้นมาได้ หลักฐานดังกล่าวจะถูกยักย้าย ซุกซ่อน ทำลาย หรือทำให้เปลี่ยนสภาพไปจากเดิม ให้ดำเนินการค้น อายัด หรือยึดหลักฐานที่เกี่ยวข้องกับการกระทำความผิดได้โดยไม่ต้องมีหมายค้นแต่ต้องปฏิบัติตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาว่าด้วยการค้น

มาตรา 75 ผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา 20 วรรคหนึ่ง ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่หนึ่งแสนบาทถึงหนึ่งล้านบาท

มาตรา 78 ผู้ใดนำผู้ซึ่งมีอายุต่ำกว่าสิบห้าปีเข้าไปในโรงภาพยนตร์เพื่อดูภาพยนตร์ตามมาตรา 26 (2) โดยมิได้เป็นผู้ปกครองของบุคคลดังกล่าว ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งเดือน หรือปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

มาตรา 79 ผู้ใดนำภาพยนตร์ตามมาตรา 26 (4) ออกเผยแพร่ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งปี หรือปรับไม่เกินหนึ่งแสนบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

มาตรา 88 ให้รัฐมนตรีแต่ตั้งกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิเพื่อให้ได้คณะกรรมการตามพระราชบัญญัตินี้ ภายในหนึ่งร้อยยี่สิบวันนับแต่วันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ

ในระหว่างที่ยังไม่มีคณะกรรมการตามวรรคหนึ่ง ให้มีคณะกรรมการคณะหนึ่งประกอบด้วยปลัดกระทรวงวัฒนธรรมเป็นประธานกรรมการ ปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬาเป็นรองประธานกรรมการ อธิบดีกรมการศาสนา อธิบดีกรมประชาสัมพันธ์ อธิบดีกรมศิลปากร อธิบดีกรมส่งเสริมการส่งออก อธิบดีกรมสรรพากร เลขาธิการคณะกรรมการคุ้มครองผู้บริโภค เลขาธิการคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ เลขาธิการคณะกรรมการส่งเสริมการลงทุน ผู้อำนวยการสำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว ผู้อำนวยการสำนักงานศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย ผู้แทนกระทรวงกลาโหม ผู้แทนกรมสารนิเทศ ผู้แทนสำนักงานตำรวจแห่งชาติ และผู้แทนสำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติเป็นกรรมการ ทำหน้าที่คณะกรรมการเพื่อดำเนินการตามพระราชบัญญัตินี้ไปพลางก่อน และให้รองปลัดกระทรวงวัฒนธรรมที่ปลัดกระทรวงวัฒนธรรมแต่งตั้งตามมาตรา 7 เป็นเลขานุการ

บทสัมภาษณ์

ชลิดา เอื้อบำรุงจิต

ผู้กำกับภาพยนตร์และตัวแทนเครือข่ายรณรงค์เพื่อเสรีภาพของภาพยนตร์

เนื้อหาสาระในร่างพรบ.ภาพยนตร์ฯ มีหลายมาตราที่เป็นปัญหา และเนื่องจากเป็นการพยายามรวมพรบ.ที่จะประกาศยกเลิกสองฉบับเข้าด้วยกันจึงมีลักษณะของการตัดแปะตัดยัดค่อนข้างมาก ซึ่งมีการวิพากษ์วิจารณ์กันมากในหลายเวที

เริ่มจากคำนิยามของคำว่า "ภาพยนตร์" และ "วีดิทัศน์" ที่อาจก่อให้เกิดความสับสนได้ ซึ่งในร่างพรบ.ฉบับใหม่นี้ คำว่า "วีดิทัศน์" ไม่ได้หมายถึง วิดีโอ วีซีดีอีกต่อไป แต่หมายถึงสิ่งที่เกิดจากการบันทึกภาพและเสียงที่สามารถฉายติดต่อกันได้อย่างต่อเนื่อง ซึ่งก็คือเกมการเล่น คาราโอเกะที่มีภาพประกอบ

ส่วนวีดิโอ วีซีดีก็กลายเป็นคำนิยามของภาพยนตร์ไป จึงน่าจะสร้างความสับสนอยู่มากพอสมควร ถึงแม้ว่ารัฐจะอ้างว่าเมื่อบัญญัติไว้เป็นกฎหมายแล้ว ทุกคนก็ต้องปฏิบัติตาม แต่ในการบังคับใช้จริงจะเกิดความสับสนแน่นอน เพราะถ้าวีดิทัศน์หมายถึงภาพยนตร์ ร้านวีดิทัศน์ก็จะหมายถึงร้านเกม คงไม่ใช่ร้านวีดิโออย่างที่เคยเข้าใจกัน แต่ร้านเช่าเหล่านั้นกลับไม่ถูกพูดถึงในร่างพรบ.ภาพยนตร์ฯ ฉบับนี้เลย

ทั้งนี้ คิดว่าการที่รัฐดึงประเด็นเกี่ยวกับเกมขึ้นมา เนื่องจากขณะในยังไม่มีพรบ.ด้านคอมพิวเตอร์ แต่ต่อมาก็มี พรบ.ความผิดทางคอมพิวเตอร์ขึ้นมา ซึ่งน่าจะมีการพูดถึงรวมอยู่ในนั้นแล้ว ก็เท่ากับว่าเป็นการออกกฎหมายซ้ำซ้อนและทำให้ไม่แน่ใจว่า เจตนารมณ์ของร่างพรบ.ภาพยนตร์คืออะไรกันแน่ เพราะเท่าที่เห็น ร่างตัวนี้พยายามจะเข้ามาควบคุม และจำกัดสิทธิเสรีภาพของประชาชน แน่นอนว่าจะก่อปัญหาต่อไปในอนาคต

นอกจากนี้คณะกรรมการชุดใหญ่ที่มีหน้าที่วางแผนนโยบายต่างๆ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นตัวแทนจากภาครัฐ มีสัดส่วนเยอะมาก ก็ย่อมจะกลับไปสู่ปัญหาเดิมๆ ที่เป็นอยู่ เพราะคณะกรรมการขาดความรู้ขาดความใจในเรื่องของภาพยนตร์ ศิลปวัฒนธรรม จึงยากเหมือนกันที่คนกลุ่มนี้จะเข้ามาเป็นผู้วางนโยบาย

ด้านการจัดเรทติ้ง หรือการแบ่งประเภทผู้ชม แม้จะมีการจัดออกเป็น 4 ประเภท/กลุ่ม แต่ก็ยังคงมีการให้อำนาจคณะกรรมตัดต่อบางฉาก หรือห้ามฉายภาพยนตร์ได้อยู่ หรือเป็นการเซ็นเซอร์ภาพยนตร์ การใช้สองระบบนี้ เป็นการขัดแย้งในตัวกฎหมายเอง เพราะหากมีการกำหนดเรทติ้งแล้ว ก็เหมือนกับการยอมรับให้ฉายได้เพียงจะต้องมีการจัดประเภทโรงภาพยนตร์ที่จะฉาย ซึ่งก็คือการจำกัดโดยสถานที่ แต่เมื่อมีการห้ามฉายขึ้นมา ก็ไม่แตกต่างอะไร เพราะคณะกรรมการก็ยังคงมีอำนาจในการแบนหนัง โดยไม่ต้องระบุเหตุผลด้วย

ซึ่งก่อนหน้านี้เราก็มีการถกเถียงกันแล้วว่า ในกรณีที่ร้ายแรง เช่น การหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ ลามกอนาจาร ล้วนแต่มีกฎหมายอื่นๆ ที่สามารถลงโทษผู้สร้างภาพยนตร์ที่เข้าข่ายเหล่านี้อย่างรุนแรง เฉียบขาดได้อยู่แล้ว โดยไม่ต้องรอพรบ.ตัวนี้ออกมา อีกทั้งผู้ผลิต ผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง ผู้ชมและประชาชนก็จะทำให้หนังเรื่องนั้นๆ ไม่สามารถฉายได้อยู่แล้ว (เป็นการเซ็นเซอร์ตัวเองและด้วยกลไกทางสังคม) จึงไม่เข้าใจเหตุผลว่าทำไมหากมีเรทติ้งแล้ว ต้องมีการห้ามฉายด้วย

ส่วนข้ออ้างที่ใช้เสมอว่า การทำพรบ.ฉบับนี้เป็นการทำเพื่อการคุ้มครองเด็กและเยาวชน ก็พบว่าการแบ่งช่วงในส่วนของเรทติ้ง ไม่ใช่การแบ่งเพื่อกลุ่มเด็กและเยาวชนเท่าไรนัก เนื่องจากเป็นช่วงที่กว้างเกินไป ไม่เหมาะสมและสอดคล้องกับพัฒนาการของเด็กเลย (เช่น วัยเด็ก วัยรุ่นตอนต้น วัยรุ่นตอนปลาย เป็นต้น) ไม่ได้คำนึงถึงพัฒนาการทางความคิด และการเรียนรู้ที่เหมาะสมกับวัยเลย

แต่ระบุเพียงว่าถ้าไม่ใช่เด็กอายุต่ำกว่า 15 ปี ก็เป็นบุคคลทั่วไปสามารถดูได้หมด ซึ่งหนังทั่วไปบ้างเรื่องมีฉากที่ใช้ความรุนแรงมากมาย จึงไม่แน่ใจว่าทำพรบ.นี้เพื่อใครกันแน่

ไม่เพียงเท่านั้น ในมาตรา 29 ที่ระบุว่าภาพยนตร์และวีดิทัศน์ที่มีเนื้อหาบ่อนทำลายศีลธรรมอันดีของชาติ ตรงจุดนี้น่าจะต้องมีการระบุให้ชัดเจนลงไปเลยว่า ไม่ให้ผลิตเนื้อหาอย่างไรบ้าง เพราะถ้าระบุกว้างอย่างนี้ก็ไม่ต่างจากเดิม ที่สามารถตีความ และให้อำนาจคณะกรรมการทั้ง 17 คนเข้ามาดูแลจัดการมากขึ้น แและสามารถตัดทอน หรือห้ามฉายได้โดยอาศัยเพียงวิจารณาของคนกลุ่มเดียวมากลั่นกรอง แน่นอนว่าเรายังอาจไม่มีระบบที่ดีกว่านี้ ฉะนั้นจึงไม่ควรให้คนกลุ่มเดียวมีอำนาจมากจนเกินไป

ส่วนตัวแล้วต้องการให้กฎหมายให้ความยุติธรรมต่อประชาชน ทั้งผู้ผลิตและผู้ชมด้วย ในแง่ที่ว่าควรจะลดขอบเขตการใช้อำนาจของคณะกรรมการลง เพราะว่าการจัดเรทติ้ง ก็จะมีการกลั่นกรอง คัดกรองหนังไปยังคนดูอยู่แล้ว อาทิ ผู้บริโภคสามารถรับสารจากบทวิจารณ์หนังจากสื่อมวลชนได้ คนดูก็สามารถตัดสินใจได้ก่อนจ่ายเงินซื้อตั๋วไปนั่งดู ทั้งนี้ไม่เหมือนกับการเปิดโทรทัศน์ที่ผู้ชมอาจจะบังเอิญเปิดไปเจอภาพต่างๆ ได้โดยไม่ตั้งใจ ด้านบทลงโทษก็หนักเกินไป เช่น การจำคุก ทำให้ดูเหมือนว่า ผู้ผลิต ผู้ชมเป็นดังอาชญากร ซึ่งในความเป็นจริงการชมภาพยนตร์ก็เหมือนกับการอ่านหนังสือ จึงไม่ได้ใช้บทลงโทษที่รุนแรงขนาดนั้น

อีกประเด็นที่พูดกันมากคือ ร่างพรบ. ฉบับนี้ รัฐมองแต่เรื่องของอุตสาหกรรม แต่ไม่ได้คำนึงถึงกลุ่มคนทำหนังที่ไม่ใช่เพื่อการค้า แต่ก็ยังต้องนำออกฉายและเผยแพร่ แต่กลับต้องเสียค่าธรรมเนียมในการเข้ารับการเซ็นเซอร์ ซึ่งก็เป็นอุปสรรคหนึ่งของคนทำหนังเล็กๆ ซึ่งการทำเช่นนี้จะเป็นการเบียดขับให้คนทำหนังอินดี้ต่างๆ เหล่านี้หลุดออกจากระบบไปจริงๆ ไม่ใช่เพราะว่าเกรงว่าหนังของตัวเองไม่ผ่านเซ็นเซอร์ แต่ไม่มีเงินมามากกว่า ทั้งนี้ประเด็นนี้เป็นปัญหาในต่างประเทศ ในหลายๆ แห่งมาแล้ว ฉะนั้นหากรัฐจะเข้ามาดูแลตรวจสอบก็ไม่น่าจะต้องให้เสียค่าธรรมเนียม

"ขณะนี้ มีเสียงคัดค้านร่างพรบ.ภาพยนตร์กันมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมรัฐบาลพยายามรีบเร่งผลักดันกฎหมายตัวนี้ให้ออกมาใช้ ในเมื่อหลายมาตรายังมีปัญหาอยู่ และก็เป็นกฎหมายที่ยังไม่มีความชัดเจนในตัวเอง ไม่ทราบว่าทำไปเพื่ออะไรและใครกันแน่ สุดท้ายแล้วก็เป็นเพียงเรื่องของอำนาจเท่านั้นเอง จึงอยากให้รัฐทบทวนให้มากขึ้น รวมไปถึงผู้ผลิต ผู้ชม ผู้บริโภคในฐานะประชาชนก็คงต้องช่วยกันส่งเสียงออกไปให้รัฐได้รับรู้และตระหนักถึงสิทธิเสรีภาพของประชาชนด้วยเช่นกัน" ชลิดา กล่าว

กองเซ็นเซอร์ ณ กระทรวงวัฒนธรรมลั่น ค่ายหนังอย่าซื้อหนังโหดๆ มาให้เสียเวลา เพราะหนังที่ทำลายศีลธรรมของชาติ โดนแบนแน่นอน!!?

จากบทความของ วิภา วดี หนังสือพิมพ์เดลินิวส์ ฉบับวันศุกร์ที่ 7 พฤศจิกายน 2551

.

จากบทความนี้ ชี้ให้เห็นได้ว่า ขณะนี้ คณะกรรมการทั้งเจ็ดคน ที่ไม่ได้มาจากการคัดเลือกของประชาชน หรือแม้แต่จะมาจากการคัดสรรที่สมบูรณ์ตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 (เนื่องจากเป็นคณะกรรมการที่แต่งตั้งมาโดยรัฐมนตรี ที่ใช้อำนาจตามที่บทเฉพาะกาลได้กำหนด แต่งตั้งขึ้นมา ก่อนที่จะมีคณะกรรมการภาพยนตร์และวีดิทัศน์แห่งชาติชุดสมบูรณ์ที่มีทั้งคนจากภาครัฐและเอกชน) มองว่าตนเป็นผู้ชี้ชะตา และกำหนดว่า ศีลธรรม และวัฒนธรรมอันดีนั้น คืออะไร และใช้อคติของตนเอง ในการตัดสินแทนประชาชนชาวไทย ในทุกชนชั้น กว่า 60 ล้านคนทั่วประเทศ

อีกทั้งต้องอย่าลืมด้วยว่า พระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 ความจริงแล้ว ไม่ได้ต่างจากกฎหมายเจ็ดชั่วโคตร (ร่างพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดเกี่ยวกับการขัดกันระหว่างส่วนบุคคล และประโยชน์ส่วนตัว) หรือกฎหมายหวยบนดิน(ร่างพระราชบัญญัติสลากกินแบ่ง) เนื่องจากพรบ ภาพยนตร์และวีดิทัศน์ฉบับนี้ ได้ผ่านการพิจารณาของ สภานิติบัญญัติแห่งชาติ โดยที่ไม่ครบองค์ประชุุม ซึ่งในวันที่ 6 พฤศจิกายน 2551 ศาลรัฐธรรมนูญได้มีมติให้กฎหมายทั้งสองฉบับเป็นโมฆะ ไม่สามารถบังคับใช้ได้

อนึ่ง สำหรับภาพยนตร์ที่คณะกรรมการชุดดังกล่าวมีความเห็นว่า ทำลายศีลธรรมของชาติและไม่ให้ฉาย ก็อาทิ SAW V, Frontier(s), Scar 3D, Funny Games และ Halloween เป็นต้น

แล้วไอ่เรื่อง อเมิกันพาย ภาค ล่าสุดหล่ะครับแก้ผ้ากันทั้งเรื่อง มีแต่เรื่องลาจก.....มีดื่มเหล้าเบียร์ด้วย เห็นแล้วเจ็บใจ มันผ่านออกมาได้ไง แถมฉายในโรงที่สารคามอิกต่างหาก