ข้อมูลอ้างอิงจากคุณ เสือหลุมหลิม

พี่ติ๋ว สุธาสินี น้อยอินทร์ ผู้ก่อตั้งมูลนิธิสุธาสินี น้อยอินทร์ หรือบ้านโฮมฮัก

เธอเป็นรุ่นพี่ร่วมสถาบันเดียวกันกับผม และยังเป็นรุ่นพี่ชมรมผู้บำเพ็ญประโยชน์ ของผมอีกด้วย

...หลังจากเรียนจบ ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปทำอะไร อยู่ที่ไหน จนกระทั่งได้พบเธออีกทีบนหน้าจอโทรทัศน์ของรายการทีวีรายการหนึ่ง

...เราจึงได้ทราบว่าพี่ติ๋วยังคงสานต่ออุดมการณ์ที่ได้รับมาอย่างต่อเนื่อง....
...ขณะนี้พี่ติ๋วกำลังป่วยหนักด้วยมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย
...พี่ติ๋วกำลังต้องการความช่วยเหลือ ลูกๆ ของเธอที่บ้านโฮมฮักกำลังต้องการความเหลียวแลจากผู้คนในสังคม

ผมอยากเจอพี่ติ๋ว..
มีคำถามหลายอย่างที่อยากจะถามเธอมากมาย..
ผมจึงต้องเดินทางไป จังหวัดยโสธร เมืองบั้งไฟพญาแถนด้วยตนเอง
อยากไปเยี่ยมเยียนอาการของพี่ติ๋ว.. อยากไปดูความเป็นอยู่ของเด็กๆ
และ.. พอจะช่วยเหลืออะไรพี่ติ๋วกับพวกเด็กๆ ได้บ้าง

บ้านโฮมฮัก ซึ่งจริงๆ ชื่อ "บ้านฮวมฮัก" ฮวม ที่มาจากคำว่า รวม นั่นแหละครับ...

แต่เดิมนั้น บ้านฮวมฮัก เริ่มต้นจากงาน บำบัดกลุ่มเด็กที่ติดยาเสพติด ที่ อ.กุดชุม จ.ยโสธร
ต่อมาเกิดมีปัญหากับกลุ่มผู้มีอิทธิพลในพื้นที่

จากนั้นก็เริ่มรับกลุ่มเด็กติดเชื้อ HIV เข้ามาที่บ้านซึ่งเด็กที่ติดเชื้อในระยะแรกมาจากการติดยาเสพติดมาก่อน...
หลังจากนั้นจึงมีเด็กที่กำพร้า เพราะพ่อ-แม่ เป็นเอดส์ตาย และเด็กติดเชื้อ HIV เข้ามา
จนปัจจุบันเด็กที่เข้ามาอยู่ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กกำพร้า
เด็กในบ้านโฮมฮัก เท่าที่ผมพอจะ สรุปออกมาจะมีได้ดังใน ตารางนี้อ่ะคับ

----------------------------------------------

ปัจจุบันบ้านโฮมฮัก มีเด็กในการดูแลประมาณ 100 กว่าคน
ซึ่งที่นี่จะให้อยู่รวมกันโดยไม่มีการแบ่งแยกเด็กที่ติดเชื้อและไม่ติดเชื้อ
เพื่อต้องการให้เด็กทั้งสองกลุ่มเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกัน
เด็กที่โตกว่าจะถูกสอนให้เอาใจใส่ และดูแลน้องๆ ด้วยความรัก ทั้งที่บ้านและโรงเรียน

----------------------------------------------

........ซึ่งเท่าที่ผมสังเกตดู น้องๆ ที่โตกว่า ดูแลน้องที่เล็กกว่าจริงๆ และดูแลด้วยความรักเหมือนพี่รักน้อง
ซึ่งน้องๆ ส่วนใหญ่ก็เชื่อฟังพี่เสียด้วย ถึงแม้บางทีอาจจะเอาแต่ใจตัวเองบ้าง แต่สุดท้ายก็เชื่อฟังพี่ๆ
ถ้าไม่ไหวจริงๆ เหล่าพี่ๆ จึงจะฟ้องแม่ที่เป็น จนท.มูลนิธิฯ  (ที่โฮมฮัก เด็กๆ จะเรียก จนท.ชายว่า "พ่อ" เรียก จนท.หญิง ว่า "แม่" ครับ)

......สุดท้ายถ้ายังไม่เชื่อฟังอีกก็จะเป็นแม่ใหญ่สุดของบ้าน ก็คือ "แม่ติ๋ว"
แต่ส่วนใหญ่ยังไม่ถึงมือแม่ติ๋วหรอกครับ แค่บอกว่าจะฟ้องแม่ติ๋วแค่นั้น เด็กๆ ก็จะยอมเชื่อฟังแล้วแหละครับ
ไม่ใช่เพราะความกลัวแม่ติ๋วดุ ..
แต่เพราะเด็กๆ รักและเคารพแม่ติ๋วมากเด็กๆ และกลัวแม่ติ๋วจะไม่รักน่ะครับ...

ระหว่างรอพี่ติ๋วออกมาก็ถือโอกาสนั่งคุยกับพวกพี่ๆ ที่เอาของมาบริจาค ได้ความว่า พี่เขามาจากกรุงเทพฯ
....ปกติทางบริษัทฯ มีนโยบายในการบริจาคสิ่งของและทำกิจกรรมเพื่อสังคมทุกปีอยู่แล้ว
บริษัทได้ชมรายการโทรทัศน์เกี่ยวกับมูลนิธิสุธาสินี แล้วก็รู้สึกชื่นชมพี่ติ๋วและอยากช่วยเหลือพี่ติ๋ว จึงเอาของและเงินมาบริจาค

....สักครู่ผมก็สังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งฝ่าสายฝนที่ตกปรอยๆ เข้ามาในศาลา
กลุ่มพี่ๆ ที่มาบริจาคของยกมือไหว้สวัสดีผู้หญิงคนนั้น.. "พี่ติ๋ว" แน่ ผมคิด....

หลังจากทักทายกับกลุ่มผู้มาบริจาคของเสร็จ เธอเดินไปนั่งรวมอยู่กับเด็กๆ
เอามือโอบกอดแล้วถามไถ่ถึงสุขภาพของเด็กๆ แต่ละคนด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและเอ็นดู

แล้วในด้านอาหารล่ะครับ อย่างโครงการอาหารกลางวัน เลี้ยงไก่ไข่ หรือปลูกผักอะไรอย่างเงี้ยอ่ะครับ?

พี่ติ๋ว: "ก็มีนะ เราลองทำกันมาหมดแล้ว ตามประสาแม่ลูก เราเคยเลี้ยงหมูไว้ตัวนึง...
แล้วมีวันนึง หมูมันหลุดหนีเข้าไปในหมู่บ้าน.. คนในหมู่บ้านเขามาต่อว่าเราใหญ่เลย
บอกว่าเราปล่อยให้หมูเป็นเอดส์หลุดเข้าไปในหมู่บ้านได้อย่างไร ตั้งแต่นั้นมาเลยไม่กล้าเลี้ยง"

--------------------------------------

แล้วอย่างเห็ด ล่ะครับ? ...คือผมคิดว่า การทำพวกเนี้ยมันน่าจะช่วยในเรื่องลดภาระค่าอาหารของบ้านลงไปได้บ้าง หรือป่าว?

พี่ติ๋ว : "ทำ.. เห็ดเราก็ลองเพาะเลี้ยงกันมาหมดแล้ว...เราเลี้ยงเห็ดอะไรนะลูก?"
.......พี่ติ๋วหันไปถามน้องผู้หญิงคนหนึ่งที่กอดเอวพี่ติ๋วฟังเราสนทนากันอยู่

"เห็ดนางฟ้าใช่มั้ย...อื้อ...เห็ดนางฟ้า เราเพาะจนออกมาเยอะแยะจนกินไม่หมด
แล้วก็เอาใส่ถุงไปขายที่ตลาดนัดกัน....คนเขาก็ไม่กล้าซื้อไปกิน เขาบอกเป็นเห็ดเอดส์อีก
เราก็เลยต้องมานั่งกินกันเอง ช่วงนั้นกินเห็ดกันทุกวันจนหน้าบานจะเป็นเห็ดอยู่แล้ว
ก็เลยเลิกไปอีก เรื่องลดค่าใช้จ่ายด้านอาหารมันก็ลดไปได้บ้าง
แต่จะให้กินเห็ดทุกวันทุกวันมันก็ไม่ไหว เพราะคนเรามันต้องได้รับสารอาหารอย่างอื่นบ้างจริงมั้ย.."

กินเตี๋ยวราดหน้ากับเด็กๆ เสร็จ ผมก็เดินไปคุยกับพี่ติ๋วต่อ

พี่ติ๋ว: "ไปทานข้าวกลางวันร่วมกับเด็กๆ มาใช่มั้ย"
เสือหลุมหลิม: "ใช่ครับพี่ติ๋ว"

พี่ติ๋ว: "เด็กๆ เขามาเล่าให้พี่ฟัง เด็กๆ ที่นี่เขาจะตื่นเต้นมากเวลามีใครมาร่วมทานข้าวกับเขา...
มีคนมาเลี้ยงอาหารเขาก็ดีใจนะ แต่ไม่เท่ากับมาทำอะไรร่วมกับเขา หรือมาทานอาหารร่วมกับเขาหรอก"

เสือหลุมหลิม: "อ๋อ!..จริงด้วยครับพี่ติ๋ว ผมสงสัยเหมือนกันว่าทำไมเด็กๆ มองผมกันจัง เวลาผมกินข้าวร่วมโต๊ะกับพวกเขา อืม..เป็นอย่างนี้นี่เอง"

พี่ติ๋ว: "ส่วนใหญ่คนที่มาเลี้ยงอาหารเด็กๆ เขาก็มาเลี้ยงอาหารเด็กๆ เท่านั้น.. ไม่ได้ทานอาหารร่วมกับเด็ก
บางทีคนมาบริจาคเงิน.. เขามาถึง เอาเงินบริจาคมาให้ แล้วก็รีบกลับไปเลย  ยังไม่ทันได้ขอบคุณ ถามชื่อเสียง หรือหน่วยงานด้วยซ้ำ
เด็กๆ เขาก็จะมาถามว่า ..แม่เขารังเกียจพวกหนูใช่มั้ย เขาถึงรีบกลับ...
พี่ก็เลยต้องคอยแก้ต่างว่า เขามีธุระจ้ะลูก เขาเลยต้องรีบไป"

ห้องพักหลังเล็กๆ ของพี่ติ๋ว เป็นทั้งห้องพักและห้องทำดีทอกซ์ รักษาตัวของพี่ติ๋ว
พี่ติ๋วบอกว่าที่มาสร้างห้องอยู่ตรงโรงทานข้าวของเด็กๆ ก็เพราะ...
บางวันพี่ติ๋วจะเจ็บปวดท้องเป็นอย่างมาก จนไม่มีแรงจะลุกจากเตียง..
ก็จะได้เสียงเด็กๆ นี่แหละที่มาช่วยปลุกให้ลุกขึ้นมาจากเตียง..

"ในตอนเช้านะหลิม พวกเขาจะมากินข้าวกันตรงนี้งัย... แล้วเขาก็จะเอะอะกัน ทั้งเสียงช้อน เสียงชามดังกระทบกันเวลากินข้าว บางทีก็ทะเลาะกันบ้างตามประสาเด็ก ก็จะทำให้เราอยากลุกขึ้นจากเตียงมาดูว่าเขากำลังทำอะไรกัน เขาทะเลาะกันเรื่องอะไร อะไรทำนองนี้ละ นึกดูก็ขำๆ.. พี่ชอบเรียกพวกเขาว่า... นาฬิกาชีวิต ที่คอยปลุกเราให้ลุกขึ้นมาจากเตียง ไม่นอนซมอยู่บนเตียง"

พี่ติ๋วครับ.. ที่มูลนิธิฯ มีเด็กๆ ติดเชื้อแล้วตายที่นี่มั้ยครับ

พี่ติ๋ว: ที่นี่มีเยอะ..ไม่ใช่มีแต่เด็กนะหลิม ผู้ใหญ่ก็มี ที่นี่พ่อ-แม่บางคน (จนท.ชาย /จนท.หญิง) ก็มีติดเชื้อเหมือนกัน
แล้วก็มาช่วยดูแลเด็กๆ จนกระทั่งตายในบ้านฯ ก็มี

แล้วเราทำยังงัยต่อครับ?

เราก็เอาไปฝัง เพราะวัดที่นี่ เขาไม่ให้เราเผาที่เมรุของเขา ก็เลยต้องเอาไปฝังที่โบสถ์คริสต์
ก่อนหน้านี้ก็มีเด็กตายคนหนึ่ง พี่และพวก จนท. ก็พากันเอาผ้าห่อศพ และก็หาไม้มาต่อโลงกันเอง
ทำโลงกันเองเลย...
เด็กๆ เขาก็มายืนดูพี่เขาเสียชีวิต เขาจะร้องไห้..
เราก็ต้องปลอบเขาว่า...พี่เขาไปสบายแล้วลูก ดูสิพี่เขาไม่เจ็บ ไม่ปวดแล้ว ไม่นอนร้องไห้อย่างเหมือนก่อนแล้วเห็นมั้ย..พี่บอกเด็กๆ อย่าร้องไห้..แต่ตัวพี่เองก็เกือบร้องไห้เหมือนกัน...
พอตอนที่เรากำลังจะยกศพใส่โลง พี่ออกแรงมากแล้วรู้สึกปวดท้อง...
ก็เลยเผลอปล่อยผ้าที่ห่อศพหลุดมือ..ศพก็เลยร่วงออกมาจากห่อผ้า..เด็กๆ เขาก็เลยร้องไห้กันใหญ่เลย... (ถึงตอนนี้พี่ติ๋วแกเล่าแบบขำๆ)