ถ้าสมมุติว่าผมมีฟิล์มภาพยนตร์ให้เช่า(ความฝันเมื่อคืนนี้) ผมจะเป็นอย่างนี้......ตอนผมเรียนปริญญาบริหาร เขาบอกว่าผู้บริหารต้องรู้จัก 4M โดยเฉพาะ M ที่หมายถึงคน สำคัญที่สุด แล้วจะต้องรู้จักเอามนุษยสัมพันธ์มาใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด    7-11เขาใช้หลักการกระจายสาขาเพื่อกระจายสินค้า บริษัทต่างๆตั้งโรงเรียนหรือสถาบันขึ้นมาเพื่อป้อนบริษัทตัวเอง เช่น ปัญญาภิวัฒน์ หรืออีกหลายๆบริษัท ถ้าผมมีฟิล์มให้เช่า ผมจะถือว่า ทุกหน่วยคือผู้ที่สำคัญที่สุด เพราะหน่วยหนังเป็นตัวระบายกระจายสินค้าของผมได้ หนังดีหรือไม่ดีอยู่ที่หน่วยเชียร์  ผมจะส่งรายชื่อหนังหรือสินค้าให้เขาตลอดเวลา คอยดูแลสนับสนุนเขาตลอด จะไม่คิดว่าหน่วยคือคู่แข่ง หรือหน่วยเป็นคนอื่น   ผมจะพยายามระบายสินค้าให้ได้มากที่สุด เพราฟิล์มมันตั้งอยู่เฉยๆไม่ได้ มันต้องผ่านหัวเครื่องฉายจึงจะเกิดเงินขึ้นมา  ผมเพียงแค่สมมุติเท่านั้นนะครับ   ผู้บริหารท่านใดที่มีฟิล์มลองเอาหลักการนี้ไปใช้ก็ได้ หรืออาจจะเอาไปใช้กับสินค้าตัวอื่นก็ได้ 

ถ้าคิดแบบครูทุกคนคงดีน่ะครับ เอื้อเฟื้อกันดี

อย่างที่ท่านพี่โหน่งว่าล่ะครับสภาวะการร่อแร่เช่นนี้พวกเดี่ยวกันยังแหบกันเอง ว่ากันเองไม่มีคำว่า แบ่งปัน หรือ ช่วยเหลือกันน้อยคนนักที่จะมีน้ำใจกันจริงๆในยามนี้ แต่ก็ดีที่อย่างน้อยก็ยังมีคนที่ดี และ มีน้ำใจในเวปเราอีก หลายๆคน หลายๆท่าน ที่คอยช่วยเหลือกันได้ ครับ

มาแจมด้วยคนครับ

อย่างที่พี่แอ๊ดว่าเลยครับ ติดอย่างเดียวคือเรื่องลิขสิทธิ์หรือสัมปทานถ้าเป็นสินค้า mass ตัวอื่นๆ
ผมว่าเราคงมีพัฒนาการ ไปไหนต่อไหนแล้วครับ
ความฝันผมก็เคยคล้ายๆกับครูอาร์ตครับ ผมอยากเป็นสายหนังที่อำนวยทั้งเจ้าของลิขสิทธิ์ และลูกค้า
แต่ดูจากระบบโดยรวมแล้ว คงไม่มีเงินรองรับการซื้อสิทธิ์มากมายขณะนั้น และยิ่งปัจจุบันหาจุดคุ้มทุนไม่เจอ

แต่ถ้าเป็น sharing ไม่จำเป็นต้องซื้อเรื่องเดียวกัน เอามารวมกัน แบ่งกันฉายก็ได้ครบทุกเรื่องเหมือนกัน
แต่ก็อีกนั่นแหละครับ..ทับสัมปทานเจ้าของเดิม

สรุปก็คือ รอนิ่งๆดูความเป็นไปของโลกก่อนดีกว่าครับ

ที่ทั่นโหน่งโพสต์มา เลยขอยกภาพที่ตัดตอนบางส่วนจากนิตยสารเอ็นเตอร์เทน ปักษ์หลัง ประจำเดือนพฤษภาคม หน้าปก FAST & FURIOUS 6 เป็นบทความ “อันเนื่องจาก (คนทำ) หนัง” ซึ่งจะมีผู้กำกับหนังมาเขียนบทความสลับสับเปลี่ยนกันไป และฉบับนี้เป็นมุมมองของคุณ “ภาคภูมิ วงศ์ภูมิ” (ผู้กำกับ “ชัตเตอร์กดติดวิญญาณ” และ “แฝด”) ในหัวเรื่อง BOX OFFICE กับกรณีของ “พี่มากพระโขนง” ที่ทำรายได้ถึง 500 ล้าน ซึ่งมีประเด็นหนึ่งที่น่าสนใจครับ

ทุกปัญหามีทางออก   มันเป็นความฝันครับ ตอนเด็กๆเราอยากมีอยากเป็นเจ้าของหน่วยหนัง พอโตพอมีเงินทำเราก็ทำทำจนเป็นอาชีพเสริมถามว่าคุ้มไหม? ผมตอบได้เลยว่าคุ้มถ้าคิดว่าคือชอบ    แต่ถ้าเป็นเรื่องเงินลองถามคนทำหน่วยสิครับว่าเป็นอย่างไร หนังกลางแปลงคือการปรุงแต่ง ปรับนั้นซ่อมซื้อตลอดเวลา ไม่มีคำว่าพอ จะหางานที่ได้ราคาคงยาก นานๆทีปีนี้ผมรับงาน หมื่น-สองหมื่น นับได้เลยไม่เกิน 10 งาน  ค่าใช้จ่ายเป็นเงาตามตัว งานหมื่นของต้องใหญ่อลังการ

ผมนั่งมองมุมกลับปรับมุมเปลี่ยน จะให้เลิกไม่เลิกหรอกครับ เพียงแต่ต้องหาการต่อยอด อย่างที่พี่ป๊อบว่าต่อไปหน่วยหนังต้องมีจานดาวเทียมติดไปด้วยไม่นานหรอกครับ เรื่องของสายหนังตัดไปครับ    ลองดูสมัยเพจเจอร์ออกมาใหม่ๆเห่อมาก ต่อมาไม่นานโทรศัพท์มือถือตามมา ไม่ใช่แค่โทรหรือรับได้อย่างเดียวแต่เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง เกม หนัง ไลน์ เฟส เปิดปิดประตู้บ้าน ขายประกัน ฯลฯ

หนังกลางแปลงเป็นการรวมตัวกันเท่านั้นของคนที่อยู่ในยุคและความชอบ ร่วมสมัยกัน  อย่าคิดมากครับมันเป็นแค่ความฝันที่พยายามจะเติมให้เต็มเท่านั้นครับ