เวลารู้ว่ามีงานชอบถามเจ้าภาพว่าจ้างหนังมาจากไหน  บริการอะไร   ราคาเท่าไหร่   หนังเรื่องอะไร  ฉายที่ไหน

พอถึงวันจะไปรอรถหนัง  ดูเวลาลงจอ  ยกตู้ เสียงนั่งร้านดังฟังแล้วประทับใจ  และชอบฟังระบบเสียงว่า สเตอริโอ

มั้ยเปิดลูกทุ่งฟัง  โดยเฉพาะเวลาฉายตามทุ่งนา บรรยากาศสุดๆ ตอนฉายต้องประกาศขอบคุณท่านเจ้าภาพด้วย 

และบรรยายภาพยนตร์ตัวอย่าง

อีกอย่างชอบตอนตั้งจอ ตู้เสร็จ เดินสายเรียบร้อย  ต้องลองเสียงก่อน  แหลม   กลาง  เดินเช็กสักหน่อย  ขาดยัง

แล้วก็ตามด้วย  Bass แฮแฮ ยิ่งถ้าหน่วยใหญ่ๆ อย่างเช่น  ที่ผมเห็นมา  ของภาคอิสาน ยิ้มยิ้ม มหาราช  กิมแชสาร

คาม  คมสัน  นันทวัน  เปิดเบสแต่ละทีหายใจไม่ออก  แต่ลำบากเรื่องไฟนิดหนึ่ง

ชอบดังนิดๆแบบได้อรรถรสแต่ไม่ต้องดังมากเพราะฟังหนังไม่รู้เรื่องครับ

สุดยอดไปเลยครับคุณเอ็กซ์ได้อารมณ์มากเลยครับ ต้องมีการฝากผลการฉายประกาศที่อยู่ หมายเลขติดต่อหรือติดต่อได้ที่สำนักใหญ่ครับอิอิอิ โดยเฉพาะคนประกาศพูดเก่งๆบรรยายภาพยนตร์ตัวอย่าง หนังเรื่องนี้ค่ายไหนนำแสดงโดยใครผู้กำกับทำได้มาแล้วกี่ล้าน  และโปรแกรมหน้าพบทีมงานเราได้ที่บ้านไหนเรื่องอะไรหน่วยไหนจะมาขาดไม่ต้องขอขอบคุณทางท่านเจ้าภาพที่ให้ความไว้วางใจเรียกใช้ทีมงาน    นึกได้แล้วแสดงความคิดเห็นได้อีกนะครับนี่แสดงว่าแฟนหนังตัวจริง รูปภาพประกอบขออนุญาติ ทางทีมงาน ยิ้ม ยิ้มภาพยนตร์เมืองชัยภูมินะครับเพื่อให้ได้บรรยากาศนะครับผมชอบอิอิอิอิได้มาจากเพื่อนสมาชิกโพสไว้ตอนฉายวัดนอกโคราช

ผมชอบตอนประกาศก่อนฉาย ว่าอีกกี่ผลงานเพลง จะเริ่มฉาย หนังตัวอย่าง (ได้ลุ้นดีครับ) กับตอนฉายเสร็จแล้วเปิดเพลง ภาพที่จอยังไม่ปิดเตาครับ ชอบสุดๆ เปิดไฟ แล้วคนลุกเก็บเสื่อ (สาด บ้านผมเรียก) บ้างคนหลับ บางคนตื่น ครับ

เคยดู หน่วยหนึ่งนุช สารคาม สอดแจ้ง เรื่องสุดท้ายไม่จบ เปิดเพลงไล่คนดูกลับได้แล้วจะมองไม่เห็นภาพที่จอแล้ว ตะวันขึ้นแล้ว ครั้งนั้นสุดๆ ครับ กับเพื่อน 3 คน (เพลงที่เปิดไล่ฮิตมากตอนนั้น จ่าหรีด อุดร เพลง บ่าวขี้คร้านครับ เมื่อปี 2544 ครับ)

โฆษกที่ประกาศประจำหน่วยหนัง ก็สำคัญ เพราะสามารถสร้างความระทึกใจก่อนหรือขณะหนังฉายได้

ยินดีต้อนรับครับซอดแจ้งแล้วเปิดเพลงอัดเต็มๆไปเลยซักสองเพลงหน่วยไหนฉายยันสว่างหกโมงไปเลยเหมือนกับคุ้มเงินเจ้าภาพอิอิ  ไปส่งพระอยู่วัดยังเก็บจออยู่เลย   แล้วก็นอนบนเถียงนาทั้งวันไม่ใช่เมานะครับคุณมารถ จั่งซี้มันต้องถอนอิอิอิ (แซว)  ภาพประกอบจาก  ยิ้ม ยิ้ม ภาพยนตร์เมืองชัยภูมิครับ

สวัสดีครับทุกท่านครับ ผมเพิ่งมีโอกาสเป็นสมาชิกเวปแล้วก็เป็นครั้งแรกที่ได้ร่วมแสดงความคิดเห็นคงไม่ว่ากันนะครับที่จะขอมีส่วนร่วมในกระทู้นี้เห็นกระทู้ตรงนี้แล้วทำให้ผมนึกถึงตอนเป็นเด็กไม่ได้ แต่ก่อนที่หมู่บ้าน(เมื่อ20ปีที่ผ่านมาสมัยนั้นหนังกลางแปลงเป็นที่นิยมมาก)ประมาณว่าทุกเย็นวันศุกร์จะมีหนังกลางแปลงมาฉายในหมู่บ้านแต่เป็นหนังล้อมผ้าผมกับเพื่อนมักจะไปดูกันเวลาที่หน่วยหนังกำลังขึ้นโครงจอและลำโพงกันโดยส่วนมากเด็กในวัยเดียวกันกับผมจะไปเล่นซุกซนกันหน้าจอแต่ผมกลับไม่ไปเล่นแตกลับชอบไปยืนดูว่าพี่เขาจะขึ้นจอสูงขนาดไหน(ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าจอหนังมีกี่เมตรบ้าง)ถ้าจะเข้าไปดูใกล้ๆกลัวว่าพี่ๆทีมงานจะด่าเอาเพราะอาจจะไปเกะกะพี่เขา ได้แต่ดูอยู่ห่างๆถึงห่างมากดูว่าตั้งลำโพงแบบไหนกันเปิดมาแล้วเบสจะแน่นมากไหมเพราะส่วนตัวชอบมากเวลาหน่วยหนังเขาเปิดเพลงแล้วในตอนนั้นก็แอบนึกวิจารณ์ในใจว่าทำไมไม่ตั้งจอแบบนั้นแบบนี้ถึงจะออกมาสวยแล้วเป็นระเบียบทำไมหน่วยนี้ตั้งจอเล็กจังทำไมหน่วยนั้นตั้งจอใหญ่ไม่เท่ากันเพราะสมัยนั้นความรู้สึกในความเป็นเด็กตัวเองจะมีความรู้สึกว่าถ้าเป็นหนังบุญแจกข้าวจะมีหน่วยมาตรฐานของชาวบ้านที่เขาหามาก็จะมีอันดับ1.ศรีเทพ ภาพยนตร์ (อันนี้ถือว่าสุดยอดมากถ้าเจ้าภาพจ้างมาได้ถือว่างานนั้นเป็นงานบุญใหญ่มากๆในสมัยนั้น)2. แจ่มจันทร์ 3. ฟิล์มทองอุดร (สองหน่วยนี้เป็นอันดับรองลงมาแต่หมายถึงว่าตอนกลางวันจะเป็นหมอลำกลอนให้คนดูส่วนกลางคืนก็จะเป็นหนัง ตรงนี้ผมชอบมาเพราะได้ดูตั้งสองอย่างในวันเดียวแต่ก็ถือว่าไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากันกับเจ้าภาพที่จ้างศรีเทพมา)ส่วนหนังล้อมผ้าก็จะมีหน่วยต่างๆผลัดเปลี่ยนกันมาไปยืนดูพี่เขาขึ้นโครงจอดูเวลาที่พี่ๆเขาขึ้นจอขาวๆเปิดเพลงหมอลำยิ่งชอบมากไม่อยากจะไปไหนเลย ยิ่งเวลาตอนฉายชอบมองแต่เครื่องฉายเห็นลำแสงที่ออกมาจากเครื่อง โอ้โหในใจตัวเองยิ่งชอบเข้าไปใหญ่ ณ ตอนนั้นพลางก็นึกอยากจะมีหน่วยหนังเป็นของตัวเองจินตนาการเอาว่าถ้ามีหน่วยของตัวเองเมื่อไหร่จะทำเหมือนศรีเทพฯบ้าง แจ่มจันทร์บ้าง ฟิล์มทองบ้าง แต่มันก็ได้แค่คิดเพราะต้องรอให้เรามีงานมีเงินก่อนจึงค่อยทำ จนบางครั้งคิดว่าอยากเอาวันหยุดเรียนวันเสาร์-อาทิตย์ อยากจะเข้ามาเป็นเด็กฝึกหัดกับหน่วยหนัง หัดกรอฟิล์ม หัดเดินเครื่องฉายบ้าง หัดทำทุกอย่างที่ที่เกี่ยวกับการฉายหนัง เพราะในตอนนั้นใจมันรักมากเลยนะกับคำว่าหนังกลางแปลง จนทุกวันนี้ก็ยังรักหนังกลางแปลงอยู่นานแล้วที่ผมไม่ได้ไปดูหนังกลางแปลงที่บ้าน เข้ามาดูเวปไทยซีนทุกวันแต่ไม่ได้เข้าร่วมแสดงความคิดเห็นกระทู้ตรงนี้เลย เจอความคิดเห็นจากคุณคำเราะห์ชอบมากครับ เห็นทุกท่านแสดงความเห็นกันมาเปรียบเสมือนการให้กำลังใจกันทุกท่านเลยทำให้ผมมีความรู้สึกว่าเราไม่ใช่คนเดียวที่บ้าหนังกลางแปลงคนเดียวยังมีหลายคนที่เป็นมีความรู้สึกต่อหนังกลางแปลงเหมือนผม แล้วก็ขอเป็นกำลังใจให้ทุกท่านที่กำลังเริ่มทำหน่วยหนังขึ้นมา ขอให้ประสบความสำเร็จไวๆนะครับแล้วก็ขอให้มางานเยอะๆด้วยครับ

สวัสดีทุกท่านคับ ความชอบยังมีอยู่คับทุกวันนี้มีอุปกรณ์ฉายของตัวเองแล้วคับกระเป๋าฉีกเหมื่อนกันเริ่มจากตอนเด็กอยู่เมืองแม่กลองได้ดูหนังของ มงคลซาวด์  ลพปุผา   วัชรินทร์  (ไม่รู้ปัจจุบันมีกี่หน่วย)เมื่อรู้ว่าวัดไหนมีงานก็นั่งเฝ้ารอรถฉายหนังมารอดูตั่งจอ ลําโพง  เครื่องฉาย  คอยยืนเกะกะ  ตกเย็นเปิดเพลงคอยวิ่งเล่นหน้าจอ พอหนังฉายอยู่ใกล้ใกล้เครื่องฉายรอฟิมล์ติดได้เฮแต่คนดูหนังโห่ต้องแย่งเศษฟิมล์กับเพือน บ้างครั่งไม่ติดเลย อดเลยเรา ได้ฟิมล์มาก็เอามาส่องไฟฉายมีจอเป็นโปสเตอร์หนังใช้ก้านร่มเป็นโครงป๋องนมเป็นเตากล่องไม้ขีดเป็นหัวฉายฝายาสีฟันเป็นเลนส์กล่องยาเพ็ญภาคของแม่เป็นลําโพง บ้าเหลือเกินทําไปได้ เชื่อว่าหลายคนมีอาการเช่นผมพอได้รู้จักweb ไทยซีนไม่หน้าเชื่อคับมีคนแบบผมเยอะเลย  หนังกลางแปลงจงเจริญ ฝากไว้นิดหนึ่งคับมีงานครั่งใดเรียกใช้หนังกลางแปลงนะคับแม้ว่าระบบดิจิตอลกําลังจะมาแต่ขอให้เป็นหนังกลางแปลงระบบดิจิตอลคับก็ยังดีคับ

ฟังทิดหอดเล่าแล้วเหมือนกับผมเลย ส่วนผมใช้กล่องใบชาตราสามม้าเป็นเตากล่องยาหอมห้าเจดีย์เป็นหัวเครื่อง

กล่องสบู่เป็นแท่นเครื่องเสียงกล่องไม้จิ้มฟันเป็นเครื่องเล่นแผ่นเสียง(สมัยนั้นยังไม่มีเทป)ใช้กระดาษสมุดวาดเขียนเป็นจอกระป๋องยากันยุงที่ใช้เติมกระบอกฉีดยุงเป็นตู้ลำโพงครับ แต่ที่พิเศษหน่อยคือหน่วยหนังของผมมีเสียงแต่ไม่มีภาพครับ งง ละซิ ก็คือผมนำวิทยุเอเอ็มของแม่มาวางไว้หลังจอแล้วเปิดนิยายคณะเกษทิพย์ครับ

พอตอนอยู่ป.6ก็ได้เครื่องฉายที่ใช้ถ่านไฟฉายตัวสีแดงๆใช้ฟิล์มการ์ตูนใส่ข้างๆครับเสียดายไม่ได้เก็บไว้