ภาพยนตร์เล่าเรื่องช่วงเวลามีค่าของครอบครัว ณ เวลาหนึ่ง วันหนึ่งชีวิตต้องจากกันชั่วนิรันดร

ชีวิตอาม่ามีอาชีพขายโจ๊กริมทางรถไฟมีหลานชายเคียงคู่ช่วยขาย อาม่ากับหลานชายอายุห่างกันห้าสิบปีแต่การพูดคุยกลับเข้ากันได้ดี แสดงดีทั้งคู่ พูดคุยเต็มจอทุกเฟรม หนังจึงชวนติดตาม ในแต่ละฉากอาม่ามีอารมณ์บ่นบ้างภาษาคนแก่ซึ่งสามารถสร้างเสียงหัวเราะให้คนดูได้

อาม่าเป็นมะเร็งลําใส้ใหญ่ขั้นที่สี่แต่เจ้าตัวไม่รู้มารู้ทีหลัง เป็นสัจธรรมเกิดตั้งอยู่แล้วดับไป การเดินเรื่องภาพยนตร์แม้จะเรื่อยๆ เป็นชีวิตประจำวันของอาม่าและหลาน แต่กลับมีพลังด้านอารมณ์ กุมใจคนได้อยู่หมัด คนเป็นลูกหลานดูแล้วสะท้อนตัวตนธรรมเนียมวัฒนธรรมไทยเชื้อสายจีน ในหนังบอกเล่าหมดมีเชงเม้งวันรวมญาติที่สุสาน บรรยากาศบ้านอาม่าทำให้คิดถึงซอกตึกในเยาวราชบางตอน เป็นบรรยากาศ รถไฟวิ่งผ่านตลาดคิดถึงสมุทรสงคราม

ลูกอาม่าสองคนถูกสอนให้ทํางานหนักเช่น อากู๋เคี้ยงรับบทโดยสัญญา คุณากรแสดงได้ดีเยี่ยมส่วนลูกสาวทํางานซุปเปอร์ ด้านกํากับภาพชอบบ้านอาม่าหน้าต่างเป็นบานเกร็ดหมุนเปิดช่างลม

ในตอนสุดท้ายของหนัง อาม่าจากที่มีผมสั้นสีขาว ผมได้ร่วงหมดเนื่องจากทำคีโม ร่างกายค่อยๆทรุดโทรม จนกระทั่งต้องนอนติดเตียง และเมื่ออาม่าจากไป เป็นไปได้ยากมากที่จะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล วิวัยจิตต์แจ้ง เขียน

17/4/2567