อยากให้เพื่อนสมาชิก ช่วยวิเคราะห์ ข้อดี ข้อเสีย ของหน่วยหนังในภาคกลาง เหนือ ใต้ ครับ และอีสานครับ แตกต่างกันอย่างใดบ้าง เพราะผมคิดว่า หากนำจุดเด่นของหน่วยหนังแต่ละภาคมารวมกัน น่าจะทำให้หนังกลางแปลงน่าดูมากยิ่งขึ้นครับ

ส่วนตัวหนังว่า อีสาน เน้นจอใหญ่ ระบบไฟแสงสี ส่วนภาคกลาง เน้นเครื่องเสียง ส่วนเหนือเอาแบบพอเพียง แต่ใต้ยังไม่เคยดูครับ

คุณ พอเพียง ชื่อนี้ดีนะครับ เข้ากับสถานการณ์ตอนนี้ดีแท้ครับ ดูจากกระทู้หลายๆกระทู้คุณพอเพียงคงเป็นแฟนพันธุ์แท้นะครับ ยินดีต้อนรับเข้าสู่เว็ปไทยซีนครับ 

ส่วนข้อมูลเกี่ยวกับหนังกลางแปลงของแต่ละภาค คงต้องให้สมาชิกของเว็ปในแต่ละภาคช่วยออกความเห็นน่ะครับ   ถ้าคุณพอเพียงมีข้อมูลที่จะเสนอแนะก็จะยินดีมากครับ ....

หนังภาคกลางเน้นเครื่องเสียงและแสง ขนาดจอกำลังพอดี แต่เวลาแข่งกันไหงเหลือจอนิดเดียว เปิดเสียงฮอนแสบหู  อีกอย่างฉายแค่ 2 เรื่อง ดูยังไม่เต็มอิ่มเลยเลิกแล้ว

หนังภาคอีสานเน้นจอใหญ่ เปิดเพลงมัน ๆ ฉายทีนึงยันสว่าง  แต่ระบบเสียงส่วนใหญ่ยังสู้ภาคกลางไม่ได้

เหนือ ใต้ ผมไม่เคยดู

ผมอยู่โคราช ดูประจำก็มี  ไฟว์สตาร์ -เสนอจิตร โคราช , คมสันต์ บุรีรัมย์ , ยิ้ม ยิ้ม ชัยภูมิ (นานมาแล้ว )

ขอบคุณบรรดาสมาชิกจำนวนมากครับที่ช่วยกันระดมความคิดเห็น

แต่ก่อนผมอยู่อุบลฯ ในอดีตตั้งดาราศิลป์ มา สุทธา เจ้าพระยา  แต่ทุกวันนี้ เห็นว่า รุ่งสุริยามาแรง

ในอดีตผมชอบหนังกลางแปลงทุกหน่วยครับ ในอุบลมีหลายสิบหน่วยครับ ไม่ว่าจะเป็นตัวเมือง เช่น อุบล สุทธา เจ้าพระยา ประมวล เจริญการช่าง ประทานพร เทียนทอง ฯลฯ

ฝั่งวาริน ก็มี วาริน วฤทธ์ สมศํกดิ์ เทพนิมตร พรนิมตร ปัญญาเภสัช ฯลฯโดยเฉพาะสมศักดิ์ ดังมากในอดีต และตามอำเภอต่างๆ อีกมายมาย

จากนั้น ผมไปอยู่แม่กลองหลายปี ที่ชอบก็มี ล.บุผบา วัชรินทร์

พอมาอยู่กรุงเทพหลายปี ก็หาดูหนังกลางแปลงแบบธรรมชาติแท้ๆยาก ส่วนใหญ่จะเป็นหนังกลางแปลงแก้บนตามศาลเจ้า จตะอยูงาน 5 ธันวา ส่วนใหญ่ก็เป็นการขนกันมาโชว์มากกว่า

ส่วนทางภาคใต้ตั้งแต่ จ.ชุมพรลงไป หนังกลางแปลงหาดูได้ยากมากแทบจะสูญหายไปเสียเลย หรือถ้าหาดูได้ส่วนมากมักเจอที่งานคาราวานสินค้าราคาถูกแต่มีไม่บ่อยนัก(จริงมั๊ยคุณมนัส)

ผมเพิ่งกลับจากนครศรีธรรมราชมาเมื่อเย็นวันอังคาร 26 สิงหาคม เสียวดีเหมือนกันครับ เครื่องนกแอร์มีปัญหา ต้องลงฉุกเฉินที่ดอนเมือง จากการที่ได้ไปร่วมงานบวช งานแต่ง งานศพ ในพื้นที่ภาคใต้ และสอบถามเรื่องหนังกลางแปลง ได้รับคำตอบว่าหาดูยากมาก เพราะไม่ค่อยมีคนสนใจ แม้กระทั่งหนังโรงเองที่นครฯ ก็มีเพียงแห่งเดี่ยวในตัวเมืองที่โรบินสันโอเซี่ยน เพียงไม่กี่โรงเท่านั้นเองครับ และลูกค้าส่วนใหญ่ก็หนีไม่พ้นนักเรียนนักศึกษา

ถ้าเป็นภาคกลางตอนล่างแถว จ.ประจวบฯ มีหน่วยของมานะชัย เจอบ่อยที่งานวัด ระบบเสียงแสงถือว่าใช้ได้

หากมีเวลาจะลองแวะไปดูครับ

มีเพื่อนอยู่แถวสามยอดร้อยพอดี

เป็นเล่นไปครับ หน่วยไหนที่ทำ Sound ราคาหมื่นขึ้นเพื่ออ่าน Sound ฟ้ารับรองมากกว่า 90% เป็น Reverse scan  ระบบเสียงทางตะวันออกผมต้องยอมรับครับ .... เสือสุ้มจริงๆ

ในฐานะที่ดูหนังกลางแปลงในโซนภาคเหนือตอนล่างมาตลอดตั้งแต่ปี พ.ศ. 2531 พอจะให้ความเห็นได้ดังนี้ครับ

ช่วงที่หนังกลางแปลงเฟื่องฟู ท่ามกลางกระแสของวิดีโอ VHS ในตอนนั้น แต่ละหน่วยก็มีเอกลักษณ์เฉพาะของตน ยกตัวอย่างให้เห็นนะครับ

1. จุ๊ยเจริญภาพยนตร์ แรก ๆ ที่เห็น ถ้าเป็นการฉายฟรี จะโชว์ไฟกระพริบ ทั้งบนจอ ขอบจอ รวมไปถึงล้อหมุนที่ใส่หลอดไฟไว้ข้างใน ซึ่งจะมีพลาสติกเป็นสีสรร (ผมเรียกไม่ถูกครับ) ปรากฏบนจอดูสวยดี แต่จะปิดเมื่อถึงเวลาฉาย ถ้าเป็นการฉายเร่ บางครั้งก็ประดับ บางทีก็ไม่ประดับครับ

หนังที่จุ๊ยเจริญ ฯ ซื้อในตอนนั้น เริ่มตั้งแต่ ปี พ.ศ. 2514 ซึ่งเป็นยุคของสมบัติ - อรัญญา ไปจนถึงช่วงหนังบู๊ภูธร ทั้งโคลิเซี่ยม ฟิล์ม , วิสันต์ สันติสุชา จนกระทั่งยุคของหนังตลกนักศึกษา ของ ศุภักษร (18 กะรัต , วันวานยังหวานอยู่ ฯลฯ) และหนังดัง ๆ จากค่ายอื่น ตามกระแส แต่ที่เยอะที่สุดก็คือ หนังเกรดบี ที่เป็นหนังไทย มีทั้งหนังผี (บ้านผีปอบ , กระสือกัดปอบ ฯลฯ) , หนังอีโรติค (เพ็ญพักตร์ , เพื่อน , เพื่อน 2 ฯลฯ) , หนังบู๊ [แบบมีอีโรติค และไม่มีฉากอีโรติค] (เพชร 7 เหลี่ยม , 5 มนุษย์เหล็ก , คนเถื่อน กทม. , ปีศาจแมงมุมสาว , นรกสั่งฆ่า ฯลฯ) ส่วนที่เป็นหนังต่างประเทศ เท่าที่นึกออก กลายเป็นหนังอีโรติคไปเสียนี่ เช่น จอมดาบหิมะแดง , อีโรโน่ สวาทบริสุทธิ์ (ฟิลิปปินส์) , อีเดน (ฟิลิปปินส์) , เรียนรู้ ชู้สวาท และเรื่องอื่น ๆ ที่ยังไม่ได้เอ่ยนาม

2. สหมิตรฟิล์ม (ปิดกิจการไปนานแล้ว) ส่วนใหญ่จะเป็นการฉายเร่มากกว่ารับงาน ไม่ค่อยมีการประดับประดาเท่าไหร่ หนังส่วนใหญ่ก็ซื้อเอง โดยเฉพาะหนังไทยที่เป็นของพรพจน์ ฟิล์ม หนังไทยเกรดบีเรื่องอื่น ๆ นอกจาก ข้อ 1 หนังอีโรติคก็มี หนังต่างประเทศที่เป็นของนนทนันท์ และสหมงคลฟิล์มช่วงแรก ๆ

ส่วน 2 หน่วยที่เหลือก็คือ พรสมัยฟิล์ม กับ เสริมศิลป์ภาพยนตร์ อันนี้เน้นระบบเสียง และแต่ละเจ้าก็มีหนังของตัวเองที่ซื้อ ซึ่งพรสมัยฟิล์มจะเน้นเฉพาะหนังฮอลลีวู้ดฟอร์มยักษ์เสียเป็นส่วนใหญ่ และหนังฮ่องกงที่มีเฉินหลงนำแสดง แล้วก็หนังไทย กับหนังอินเดียของดวงกมล มหรสพ (หมาเลี้ยงลูกคน , ความรักของจันทนี , คูดากาว่า รักข้าเหนือชีวิต ฯลฯ) แต่เสริมศิลป์ ฯ นั้น จะเป็นหนังฟอร์มเล็ก แต่ที่ผมจำได้จนทุกวันนี้ก็คือ มีหนัง บ. เพชรพันนา มากกว่าใคร

ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ นั่นคือเมื่อก่อนนะครับ แต่หลังจากที่ ธนารุ่งโรจน์มาตั้งเท่านั้นแหละ ช่วงแรก ๆ ยังไม่ได้กำหนดเงื่อนไขมากนัก ต่อมาก็เริ่มออกเงื่อนไขที่เข้มงวดขึ้นเรื่อย ๆ หนังที่เอ่ยนามมาทั้งหมดนั้น เข้ากรุไปแล้วเรียบร้อย บางเรื่องฟิล์มเสียหายจนฉายไม่ได้แล้ว

ทุกวันนี้ ยังมีให้เห็นตามงานวัด และงานศาลเจ้ามากกว่า ทั้งนี้ก็ขึ้นกับความพอใจของเจ้าภาพครับ

ภาคอีสานหน่วยที่เครื่องเสียงพอฟัดกับภาคกลางกลางได้น่าจะเป็นหน่วยนันทวันนะคับ  ถ้าเอาแบบหน่วยต่อหน่วยแบบว่าเคยฟังของนันทวันมาแล้วดังไกลเป็นกิโลเลย