หลังจากหมดหน้างานแล้ว..ชีวิตหนังกลางแปลงก็ต้องทํามาหากินกันต่อไป..ถึงแม้ว่าความนิยมจะเหลือน้อยลง นั้นก็คือ.. เร่หนัง..แม้ช่วงนี้เจอ.....อุปสรรค  พายุฝนและหลายๆอย่าง ก็ต้องพาลูกน้องทั้งหมด 5 ชีวิตต้องต่อสู้ไปด้วยกัน...ถึงแม้ว่ารายใด้จะไม่เยอะมาก..แต่ก็ไม่น้อยไป..พอดํารงชีวิตใด้..ตะลอนฉายไปตามหมู่บ้านต่างๆ(บางครั้งก็ขอข้าววัดกินก็มี..นอนตามวัดตลอด)ฉายหมู่บ้านใหนก็นอนที่นั้น  แต่ผมก็รักชีวิตหนังกลางแปลงของผม บางครั้งคืนใหนฉายที่หมู่บ้านที่มีเด็กวัยรุ่นกวนๆ(กวน...ten......สุดๆ)ก็ต้องทําใจ  นอนตามวัดดึกๆ(เจอผี) ก็มี มันเป็นประสบกราณ์ทีท้าทายดีครับ..ต้องจากบ้านมา..เร่หนัง...เป็นแรมเดือนจะกลับเข้าบ้านอีกทีก็ครบรอบหน้างานพอดี..ผมมีกําลังทํางานเพราะมีแรงใจทางบ้าน..ให้กําลังใจ..คอยผลักดันให้สู้.......สู้ด้วยใจฮัก

                       ด้วยใจรักมั่นจึงสานต่อ   กับความสุขที่สุขสม

                        ให้จงอยู่คู่ฟ้าค่านิยม      ขอให้สมดังหวังที่ตั้งใจ

                     ผมขอกราบแทบตักมิตรรักด้วย         โปรดจงช่วยอุ้มชูให้สดใส

          อยูคู่ลุกคู่หลานตลอดไป              จะถวายตัว...รับใช้ชั่วนิรันดร์.....เอย

สู้แล้ว รวย คะ......เป็นกำลังใจให้อีกแรงคะ

นึกถึงอดีตเก่าๆ..ที่ยังอยู่ในความทรงจำดีๆ เป็นไปตามวัฏจักรของมัน น้ำมันแพงค่าแรงสูงไม่เท่ารัย ..หนังแผ่นยิ่งระบาดหนักไร้การเลียวแลใดๆ.พูดได้คำเดียวว่า..พับจอ..

แถวตะวันออกแทบไม่มีให้เห็นแล้วครับสำหรับหนังล้อมผ้า ไม่คุ้มเลยทีเดียว.

เอาใจช่วยอีกหนึ่งแรง  ขอให้รักษาไว้อยู่คู่ประเทศไทย ดูแล้วนึกถึงอดีตเอามากๆ

ขอเป็นกำลังใจไห้นะครับ สู้ครับตราบใดที่ยังมีลมหายใจ เหมือนวันนี้ที่ผมท้อมากๆก้อได้ยินจากปากลูกสาววัย 14 ขวบมาบอกผมว่า พ่อแพ้ได้แต่อย่า กลัวทีจะสู้ต่อนะ

ขออีกหนึ่งที่เป็นกำลังใจให้ครับ

สู้  สู้  สู้