เย็นวันนี้ (14 กรกฎาคม พ.ศ. 2552) ผมได้ไปถ่ายภาพโรงหนังอีกแห่งหนึ่งก็คือ โรงภาพยนตร์หนองบัวรามาครับ

โรงภาพยนตร์หนองบัวรามา ซึ่งภาพที่เห็นนี้ เป็นภาพถ่ายตัวอาคารเดิมก่อนถูกปรับปรุง แต่ก่อนนั้นเมื่อ พ.ศ. 2536 ผมเคยเข้าไปสำรวจที่โรงนี้ เนื่องจากตอนนั้นมีประตูด้านหนึ่งถูกงัดโดยฝีมือพวกติดยาที่แอบเข้าไปดมกาว หรือเสพยาบ้าในนั้น (แต่ตอนที่ผมไปเป็นเวลากลางวันซึ่งมีคนพลุกพล่าน จึงไม่มีคนเหล่านี้อยู่นะครับ) ผมก็เลยเข้าไปดูโดยไม่ได้ติดกล้องถ่ายภาพไปด้วย แต่ด้วยหน่วยความจำที่อยู่ในสมอง จึงสามารถจดจำรายละเอียดได้ ดังนี้

1. สภาพโรงทรุดโทรมมาก มีฝุ่นและหยากไย่อยู่เต็มไปหมด

2. เก้าอี้เป็นเก้าอี้ขนาดเล็กเรียงกันเป็นแถว ๆ ละ 15 ตัว โดยวิธีเชื่อมเหล็กให้ติดกัน

3. ด้านบนเป็นห้องฉาย ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย นอกจากเศษขยะ

4. จอภาพยนตร์ขาด ใช้งานไม่ได้เลย

เข้าไปดูด้านในกันดีกว่า

ภาพนี้แต่เดิมคือห้องฉายภาพยนตร์ โดยยังคงสภาพไว้ไม่เปลี่ยนแปลง

หลังจากที่ผมได้นำเสนอเรื่องนี้ไปประมาณอาทิตย์กว่า ๆ ก็มีคนใน อ. หนองบัว ให้ความสนใจความเป็นมาของโรงภาพยนตร์ดังกล่าว

ล่าสุด คุณเสวก ใยอินทร์ (ชาว อ. หนองบัว) ได้โพสต์ลงในเว็บไทยฟิล์ม พร้อมทั้งแนะนำให้รู้จักบุคคลท่านหนึ่ง คือ อ. วิรัตน์ คำศรีจันทร์ ซึ่งท่านได้สร้างบล็อกขึ้นมาที่เว็บ http://www.gotoknow.org ในหัวข้อ "แรกมีของอำเภอหนองบัว" ซึ่งท่านก็ได้เอ่ยถึงโรงภาพยนตร์นี้ด้วย ผมเลยก็อบปี้ข้อความเพิ่มเติม ครับ

V

V

         ....ต่อมา ก็มีโรงหนังแห่งใหม่ขึ้นอีกแห่งหนึ่ง โรงหนังแห่งที่สองนี้สร้างขึ้นที่เยื้องๆ หน้าอำเภอหนองบัว อยู่คนละฟากถนน ของศาลาประชาคมและที่ว่าการอำเภอหนองบัว สภาพดีกว่าและทันสมัยกว่าโรงหนังแห่งแรกทุกอย่าง แต่ว่าในยุคนั้นต้องถือว่าหลุดออกไปเกือบนอกตัวเมืองของอำเภอ โรงหนังโรงใหม่นี้มักฉายหนังไทย หนังจีน และหนังฝรั่ง หลายครั้งมีหนังโป๊แทรก โดยทำให้ดูเหมือนกับใส่ฟิล์มผิด ซึ่งก็จะมีอยู่เป็นประจำ เป็นการแข่งขันเรียกลูกค้าอย่างหนึ่งเหมือนกัน

            อำเภอเล็กๆแค่นั้น เวลาจะฉายหนังก็ต้องช่วงชิงคนดูโดยใช้รถตระเวนโฆษณา รอบแล้วรอบเล่า  และเวลาจะฉายก็สร้างบรรยากาศเร้าให้คนตื่นตัวที่จะไปดูอยู่นั่นแล้ว  แต่ก็ไม่ฉายสักที 

           บางทีก็เปิดเพลงมาร์ชหมดเกลี้ยงทั้ง 4 เหล่าทัพ  เพราะโดยปรกติ  เวลาได้ยินเพลงมาร์ช  ก็จะเป็นที่รู้กันของผู้คนว่าหนังกำลังจะฉาย เร้าให้รีบออกไปดูหนังและจ้ำเท้าก้าวเดิน แต่คนก็ยังน้อยอยู่ดี  เลยก็ต้องเปิดมาร์ชทั้งสี่เหล่า วนแล้ววนอีก  พอฉายจบและปิดโรงหนัง  จึงจะเปิดเพลงสรรเสริญบารมี ไม่เหมือนกับปัจจุบันของทั่วไปที่จะเปิดก่อนเริ่มต้นฉาย...

พระมหาแล อาสโย ได้กล่าวถึงช่วงเวลานั้นดังนี้ครับ

V

อ. วิรัตน์ ได้ตอบดังนี้ครับ

V

คุณเสวก ใยอินทร์ ได้เข้ามาเพิ่มเติมดังนี้ครับ

V

พอพูดถึงโรงหนังหน้าอำเภอหนองบัว ผมเองก็ทันเพราะแต่ก่อนมันปิดร้างไว้เมื่อประมาณปี พศ. 2529 ผมเองเรียนอยู่ชั้นเตรียม หรือชั้นเด็กเล็ก ในโรงพิธีเก่าของวัดใหญ่ ทางโรงเรียนหนองบัวเทพได้จัดงานขายบัตรฉายหนังเป็นครั้งสุดท้ายให้นักเรียนรุ่นนั้นได้เข้าชมในราคา10 บาท ฉายหนัง 1 เรื่อง คือ สมเด็จพระนเรศวร มันเก่าจนเป็นลายเส้น

นักเรียนเดินเข้าแถวตั้งแต่โรงเรียนมาที่โรงหนัง แม้ว่าแดดร้อนตอนบ่ายก็ยังตื่นเต้นกันทุกคน ในขณะที่ฉาย ฝนเกิดตกลงมา มีน้ำไหลเข้าโรงหนัง เพราะเป็นพื้นดินลูกรัง เก้าอี้ไม้ เป็นม้านั่งยาว ผิดกับสมัยนี้ที่ติดแอร์ ชาวบ้านมักเรียกชุมชนนั้นว่า คนหน้าวิก และที่เป็นที่รู้จักกันในนามมือกลองยาวคือ ลุงลานหน้าวิกแกเป็นคนที่ตีกลองยาวที่ชาวบ้านชอบมาก แต่ปัจจุบันโรงหนังหน้าอำเภอได้สร้างเป็นโกดังของแจ๊กแล้ว และชาวบ้านก็ยังเรียกหน้าวิกอยู่ครับ

^

^

เป็นไปได้ว่า ภาพยนตร์ที่ฉายเป็นโปรแกรมสุดท้ายก่อนที่เกิดเหตุเพลิงไหม้ในภายหลัง เป็นภาพยนตร์ไทยเรื่อง มหาราชดำ ซึ่งเป็นผลงานการกำกับของ ทรนง ศรีเชื้อ ครับ