บรรยากาศในงานเดี๋ยวจะตามมาอีกครับ  พอหอมปากหอมคอ คร๊าบ

ฉายกี่เรื่องครับ

แล้วไม่กลับตำรวจจับเหรอครับ ใช้แรงงานเด็กกรอฟิล์ม อิอิ

สองเรื่องครับ  สุริโยไท  กับ เบรด2 ครับ  จุจุ   เอาผ้าเต้นกันไว้ตำรวจไม่เห็นครับ 5555  แต่ก็ บ้าครับ สุริโยทัย 9ม้วน ครับ เบรดอีก 5 ม้วน  สลบไปเป็นอาทิตย์ 

เห็นเด็กกรอหนัง แสดงว่าเด็กคนนี้แกมีใจรักหนังกลางแปลงมาก ทำให้นึกถึงผมเมื่อตอนสมัยอยู่ ม.1 อยากเป็นคนฉายหนังมาก(ความจริงอยากเป็นเจ้าของหน่วยหนังตั้อแตเรียนประถมแล้วแหละ)ยังไม่รู้จักใครในหน่วยหนังเลยสักคน แต่อาศัยไต่ระห่ำ เอ๊ย........ไต่เต้าขึ้นไปดูเวลาคนฉายหนังนั่งกรอฟิล์มหนังตอนเย็นๆ ดูไปจำไป ก็เลยช่วยยกกระเป๋าให้ คอยหยิบเปลี่ยนรีลให้ คนฉายก้อพอเห็นความดีของเราบ้าง (มันมาช่วยกูทำไมว่ะเเล้วมันเป็นคนบ้านไหน)พอเวลาหนังฉายก้ออาศัยที่คนฉายพอจำหน้าเราได้ (ไอ้เด็กที่มันมายืนดูกูกรอฟิล์มเมื่อตอนเย็นนี่หว่า) ก้อเลยขึ้ไปดูแกฉายหนังบนฟรอที่ตั้งเครื่องฉายหนังได้ แต่พอเฮียเจ้าของหนังมา(เอาหนังวิ่งมาส่ง)เห็นเรายืนเกะกะอยู่บนฟรอวางเครื่องฉาย พอเฮียแกขึ้ไปดูความเรียบร้อยของเครื่องฉาย รวมทั้งปรับเสียงหนัง เฮียแกดันไล่เราลงมาอยู่ข้างล่าง (เฮ้ย เอ็งขึ้นมายืนเกะกะทำไมบนนี้ไปยืนดูหนังอยู่ข้างล่างเลยไป) เสียใจมาก แต่พอดึกหน่อย พอดีเฮียเจ้าของหน่วยแกกลับ (กลับไปนอนกับเมียหรือเด็กที่ไหนก้อไม่รู้อิๆๆ) พี่คนฉายก้อไม่ยอมเรียกเราแหะ เราต้องขึ้นไปเอง ดูแกฉายหนัง ดูไปจำไป ว่าเวลาเขาเปลี่ยนม้วนทำยังไง เเล้วเตาฉายเขาดูแสงยังไง บางทีแกก้อไล่ให้ไปนังกรอม้วนหนังไว้ฉายวันต่อไป คอยช่วยหยิบม้วนหนังม้วนต่อไปมาวางพร้อมกับตับเทปกาวแปะหัวม้วมให้แก ผมไปทำอย่างนี้เกือบ10ครั้งในรอบปี แต่เวลาเฮียเจ้าของหน่วยเห็นผมครั้งแรกๆแกก้อด่านะ(เฮ้ยตามมาได้ไงว่ะ เอ็งอย่าไปวุ่นวายเวลาฉายหนังนะเว้ย) แต่พอบ่อยๆครั้งเฮียเจ้าของหน่วย เเกไม่ว่าอะไรแล้ว แต่ผมก้อทำพลาดเหมือนกันนะ เวลาหยิบม้วนหนังม้วนต่อไปให้คนฉายข้ามม้วน ก้อโดนด่าเละนะ พอตอนอยู่ม.2 ประมา2ปีนี่แหละ พี่คนฉายก้อหัดให้ผมดูแสงเตาถ่าน พอเรื่องที่4-5 แกก้อหัดให้เปลี่ยนม้วนหนังเอง แรกๆต่อฟิล์มหนังไม่ทันนะ ผมเรื่มฉายหนังได้เองตอน ม.3 นานๆทีผมจะได้แอบหนีพ่อกับแม่ ไปฉายหนังบ้าง เพราะที่บ้านเขาไม่ยอมให้ผมไปเที่ยวไหน กลัวจะโดนเขาดักตีผิดคน แต่เรากลัวเหมือนกัน กลัวผีด้วย เพราะทางเปลี่ยวมาก แต่เราเชื่อว่าเราไปดี คงไม่เป็นไรหรอก บ้าที่รถเสียกลางทางเข้าบ้านแทบไม่ทัน โดนจับได้ก้อมี ได้แต่เสียดายนะครับ เพราะช่วงที่ผมเรียน ป.ว.ช. วงการหนังกลางแปลงเริ่มไม่มีงานออกฉายแล้ว สุดท้ายเฮียเจ้าของหนังเป็นหนี้ ค่าหนัง รถหน่วยฉายที่มี2คัน ต้องโดนเจ้าของสายหนังทะยอยยึดไป  ผมก้อเลยไม่มีหน่วยหนังที่จะไปเล่นด้วย เสียดายวันเวลาที่ผ่านมานะ ตอนนี้ผมได้แต่ไปยืนดูหน่วยหนังที่ไม่รู้จักกันเขาฉายหนัง เราอยากไปช่วยเขาฉายก้อไม่รู้จักเขา จะมีก้อแค่หน่วยพี่ชายของเฮียที่แกเคยด่าผม ที่อยู่ต่างจังหวัด นานๆทีแกจะได้มาฉายแถบอำเภอที่ผมอยู่ ถึงจะได้ไปเล่นเครื่องฉายหนังที

ถ้าพูดถึงเตาฉายหนัง ผมคิดว่าถ้ายังไม่มีเงินมากพอที่จะเล่นเตา XENON ผมว่าจะหาซื้อเตาถ่านมือ2นี่แหละมาฉาย เพราะมันช่วยให้เราไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพราะต้องคอยดูแสง เพราะเคยไม่ช่วยเขาฉายหนังที่ใช้เตาXENON เผลอนั่งหลับตอนคอยเปลี่ยนม้วนเหมือนกัน อิๆๆ

 แม้เครื่องของพี่น้องนี่แสงแล่มจริงๆ

อดืตมันคล้ายๆ กันสำหรับเด็กบ้านนอกที่กหนังเป็นชืวิตจิตใจครับ   เป็นชุดของเฮียน้อม ยิ้มเจริญครับ  ของเค้า...อยู่แล้ว

ผมโชคดีที่ไม่โดนพ่อตีเพราะหนัง(แกสอนหนังสือต่างจังหวัด)   เพราะแก่เป็นคนจุดประกายของคนชอบหนังตั้งแต่เด็ก ครั้งหนึ่งที่วัดของหมู่บ้านมีงานฝังลูกนิมิต ผมบอกแม่ว่าตลอดงาน 7 วันจะไม่กลับบ้านจะขออยู่ดูงานที่วัดผมเตรียมเสื่อหมอนผ้าห่มปักหลักอยู่ที่ศาลาวัดเพราะอยู่ใกล้จอหนัง(ฝนตกไม่เปียก) และที่ฝังใจคือมีร้านยิงตุ๊กตา เค้าเอาเครื่องฉายหนังเล็กมาฉายให้ดูจำได้เป็นเรื่องอ้วนผอม  ไม่มีเสียงแต่เห็นเครื่องฉายแล้วเหมือนหนุ่มเจอสาวเนื้อคู่(ตอนนั้นเด็กอยู่ครับ)  ดูจนพ่อมาตามกลับ แต่ขอพ่อดูจนจบ(พ่อกลับมาเยี่ยมบ้าน)  หลังจากนั้น มีหนังฉายที่ไหนก็คอยตามและคอยเก็บฟิล์ม เพื่อจะไปฉายของเครื่องตัวเอง (ใช้หลอดไฟหลอดกลมเอาใส้ออกไส่น้ำก็เป็นเลนส์) เอาเทียนส่องหลังใช้ปฎิทินด้านหลังเป็นจอก็ดูได้หรือถ้าไม่กลัวร้อนก็ใช้กระจะจกส่องก็ชัดมาก  ตอนนั้นบ้ามากบังคับให้หลานมาดู(ฉายในยุ้งข้าว=ทีเก็บข้าวเปลือก)  หรือไม่งั้นก็เขียนจอฉายและเครื่องฉายบนพื้นดิน(สุขอยู่คนเดียว)ตอนนั้นหน่วย เสนอจิตภาพยนตร์ เป็นหน่วยในดวงใจ  แต่ที่ดีใจที่สุดพ่อซื้อเครื่องฉายหนังให้(เป็นเครื่องฉายภาพนิ่ง) ใช้เลื่อนฟิล์มลง และใช้มุงที่กางนอนเป็นจอ   ตอนนั้นฟิล์มขาดหมดครับเพราะ ฉายหนังไม่เคยฟิล์มขาด อายเค้าก็เลยต้องตัดให้ขาดบ้างเดี๋ยวไม่เหมือนหนังที่ฉายกัน (เด็กจริงๆ)อัอลืมไปที่ไม่เคยโดนพ่อตี  แต่คนตีเป็นแม่ครับเพราะอยู่กับแม่ก็เข้าใจขอความเป็นแม่หากลูกไปเที่ยวก็ห่วงเป็นธรรมดาครับ(รู้ซึ้งตอนเป็นพ่อนี้แหละ)  หลังจากนั้นมาก็เก็บความรู้สึกนั้นมาตลอด...ไปห้างก็พยายามหาดูเครื่องฉายตั้งแต่เด็กจนมาวันนึง(อายุปาไปสามสิบกว่าๆ) ถึงจอเดครื่องฉายหนัง 8มม และก็เป็นจุดเริ่มของทุกวันนี้ต้องขอบคุณ ท่าน SR ที่ทำให้รู้จักหนังมากขึ้นและแหล่งเรียนรู้  THAICINE ครับ  แต่ที่เสียดายตรงที่พ่อผมไม่ได้ดูหนังของผมตอนที่มีชีวิต  หวังว่าท่านคงมาดูตอนที่ฉายในวันทำบุญ 100 วันท่าน  แต่ผมก็อธิฐานขอให้ท่านได้ดู ครับ   ครับยังมีอีกมากมายตอนเด็กเกี่ยวกับหนังกลางแปลงของผมถ้ามีโอกาศ THAICINE พบปะกันทั่วประเทศแล้วเราจะลุกขึ้นมาเล่าให้กันฟัง  อาจจะเปฌนทั้งน้ำตาปนรอยยิ้ก็ได้ครับ...

ขอเล่าต่ออีกหน่อยแล้วกันครับ อย่าหาว่าโม้นะครับ อิๆๆ เห็นว่าพี่จุกแกมีเรื่องเล่าคล้ายๆกับผม

มันเป็นเรื่องจุดประกายตั้งแต่เด็ก พ่อแกเห็นว่าผมชอบเครื่องฉายหนัง ตอนเด็ก แกเลยซื้อเครื่องฉายหนังเด็กเล่นขนาด 8 ม.ม. มาจากกรุงเทพ(ไม่รู้ว่าตอนนั้นแกไปซื้อมาจากแถวไหน เราไม่ได้ถามซะด้วยสิ) พอดีแกไปทำธุระที่กรุงเทพ เครื่องฉายหนังขนาด 8 ม.ม ไม่มีเสียง เป็นฟิล์มหนังการ์ตูนเขาแถมมาประมาณ3เมตรมั้ง ใส่ถ่านก้อนขนาดกลาง6ก้อน ผมฉายเล่นแทบทุกวันหลังจากเลิกเรียน (เรียนประถม3อยู่) การบ้านไม่สนใจทำเลย โดนดุอยู่บ่อยๆ หลังจากผมไปดูหนังกลางแปลงมา ผมจะเก็บความจำจากหนังใหญ่มาทำเลียนแบบ เอากระดาษจากสมุดวาดเขียนมาทำเป็นจอ ทำขอบจอสีดำมีเเถบสีเหลืองอยู่ตรงกลาง ตัวหนังสือก้อใช้ชื่อบริการหนังที่เราชอบ (คมสันต์ ภาพยนตร์ ตอนนั้นมาฉายบ่อยมาก)ใส่สีตัวหนังสือเลียนแบบจากหนังใหญ่ ใช้สีแสด+สีเขียวสะท้อนแสง เสร็จแล้ววันต่อมาเอาบรรทุก(เป็นรถเด็กลากเล่น)ถอดกระบะดัมพ์ออก แล้วตัดกล่องกระดาษทำเป็นหลังคาแบบรถหนัง แล้วเอาเครื่องฉายหนัง+จอกระดาษ อุปกรณ์ต่างๆ ใส่ในรถกระบะเด็กเล่น แล้วเดินลากรถไปตั้งฉายตรงนั้นที ตรงนู้นที ไปตั้งฉายที่สนามหลังบ้านบ้าง(ปัจจุบันนี้ตั้งใจจะเอาเครื่อง 35 ม.ม มาลงฉายปีใหม่นี้) เอาซี่ลวดจักรยานทำเหล็กปักจอ เอาเศษไม่หน้า3มาซอยทำเป็นตู้ลำโพง เคยถามพ่อนะ ว่าทำไงถึงจะมีเสียง พอแกเลยเอาเครื่องวิทยุ AM มาทำเป็นเครื่องขยาย (ไม่รู้ว่าแกทำได้ไง แบบว่าพ่อผมแกมีความรู้ทางอิเล็กบ้าง) แล้วเอาลำโพงฮอนมาต่อ ทำกระท่อมไว้ให้ฉายหนังอยู่ที่ริมรั้วหน้าบ้าน ตอนเย็นพอผมไปเล่นก้อจะประกาศ ให้คนที่ผ่านไปผ่านมาได้ยิน (อย่าลืมอย่าพลาด....... คืนนี้ที่นี่......) แล้วก้อฉายหนังไปพากย์ไป บางวันจะมีพี่ชายที่เป็นลูกลุงมาเล่นด้วย ยิ่งบ้าไปด้วยกันใหญ่ ผมเล่นอย่างงี้จนกระทั่งป.6 พวกพี่แกก้อว่าผมบ้าไม่เลิก โตป่านนี้ยังเล่นแบบเด็กๆอีก  เครื่องฉายหนังก้อพังแล้วซ่อมจนเละ แยกเป็นชิ้นๆ เวลาพอแกจัดงานปีใหม่(แกจะจัดฉลองปีใหม่ที่บ้านทุกปี)ผมก้อจะเอาไปตั้งฉายหนังบ้าน แล้วไปชวนน้องๆหลานๆ ที่อยู่ในหมู่บ้านมาดุหนังการ์ตูนกัน เสร็จเเล้วก้อจะไปวิ่งเล่นกันบ้าง จุดประทัดเล่นกัน แต่พอผมได้รู้จักกับหน่วยหนังกลางแปลง(ตามที่ผมเคยเล่าไปแล้ว)ผมก็เลิกเล่น เพราะกลัวพี่ๆ รวมถึงพ่อแกว่า เพราะเราโตแล้ว คงเล่นแบบเด็กๆไม่ได้ บากกับเครื่องฉายหนังเด็กเล่นพังแล้ว ก้อเล้ยเลิกเล่น น้องๆที่เคยเล่นด้วยกันโตเป็นวัยรุ่นกันหมดแล้วก้อไปเที่ยวตามทางของเขา ผมก้อเลยหันไปเล่นเครื่องฉายหนังจริงๆเวลามีงาน ตามประสาคนรักหนังกลางแปลงอย่างผม ทุกวันนี้ผมยังฝันอยากมีเครื่องฉายหนังกลางแปลงเอามาฉายเวลามีงานฉลองปีใหม่เหมือนตอนเด็กๆ พ่อผมเสียไป3ปีแล้ว ตอนงานทำบุญ100วัน(ในความคิดของผมอยากมีหนังกลางแปลงมาฉายเอง)ผมเอาเครื่องฉายโปรเจคเตอร์ เลือกหนังมันส์ๆ ตลกๆ มาฉายยันสว่าง(ฉายแก้ขัดไปก่อนแล้วกันอิๆ) กะว่าพอครบ 5 ปีผมจะเอาหนังกลางแปลงมาฉายจริงๆสักที(เพราะพ่อแกเคยจัดงานทำบุญให้ย่าทุก 5 ปี ผมเลยเอาแบบอย่าง)

พอแค่นี้ก่อนนะครับ(คิดว่าคงมีคนรำคาญผมแล้ว) ผมยังมีเรื่องเล่าอีกนะ ไว้โอกาสหน้าแล้วกัน ขอบคุณพี่ๆทุกท่านมากครับที่ทนนั่งอ่าน(บทความของคนเพ้อฝันและงมงายอย่างผม) ขอบคุณพี่เจ้าของเวปมากครับที่เอื้อเฝื้อพื้นที่

สุดยอดครับงานวันนั้น