อ่านแล้วนึกได้ว่าเราก็เป็นเหมือนกันนิหน่า 555 นึกถึงแล้วรู้สึกดีครับ อบอุ่นใจ
ตอนเป็นเด็กเราก็มีจินตนาการที่ดีนะครับ ของผมทำเป็นรูปเป็นร่างเลยครับ
ใช้ผ้าขาวทำเป็นจอเล็กและมีโครงจอและขึงเชือกด้วยครับ
ใช้แสงเทียนส่องไปที่จอนะครับ หนังของผมนะพากษ์เองครับ
จนมาวันนี้เลยทำตามความใฝ่ฝันสมัยเด็ก แต่ได้มาแค่โปรเจ๊กเตอร์+จอ+เครื่องเสียง
เท่านี้ก็สุขใจแล้วครับ แต่ใจก็อยากได้เป็นเครื่อง35จริงๆนะครับเสน่ของหนังกลางแปลง
ผมว่าอีกอย่างหนึ่งอยู่ที่ฟิล์มหนังนะครับ ยังไงก็ยังอยากให้หนังกลางแปลงอยู่คู่สังคมไทยตลอดไปครับ

เหมือนกันอีกล่ะ อิอิ ผมก็ทำเหมือนกันครับ สมัยเด็กก็หาพวกพลาสติกใหญ่ๆตัดเป็นจอหนังแล้วก็หายางมามัดติดกับไม้ไผ่ที่ทำเป็นโครงจอ  ส่วนเครื่องฉายก็หากระป๋องนมตรามะลิมาเจาะตรงกลางด้านข้าง 2 รู แล้วก็ยัดเทียนเข้ารูด้านล่าง  ส่วนรูด้านบนก็ให้เปลวไฟพุ่งขึ้น มันก็จะมีไฟออกเป็นวงกลมจากนั้นก็หาพวกของเล่นตัวการ์ตูนมาบังคับ(เหมือนหนังตะลุง) แล้วก็พากย์เสียงเอาเอง  ก่อนฉายก็ไปยืมวิทยุทรานซิสเตอร์ของแม่มาเปิดเพลงก่อนหนังฉายครับ 

คิดถึงอดีตก็ฮาดีเหมือนกัน ปัจจุบันฝันเป็นจริงแค่ครึ่งมีแค่โปรเจ็คเตอร์แต่ถ้าตังค์เยอะคงได้จับเครื่องฉาย 35 มม.มาเป็นของตัวเองครับ

ผมก็เคยทำคล้ายๆกันครับ จอใช้กระดาษซองบุหรี่เก่าและด้านหลังปฏิทิน(มีความขาวและมันเหมือนจอหนัง) มาติดกาวต่อกันจนได้ขนาดใช้ปากกาทำสีของ เขียนชื่อพรชัยภาพยนตร์ จอขนาด 1 ฟุต ใช้ไผ่เหลาทำโครงรัดด้วยยางรัดติดธงชาติกระดาษทุกเสา ยึดโยงจอด้วยด้าย 4 เส้น สำหรับเครื่องฉายใช้กระป๋องตะเกียงน้ำมันเจาะเปิดข้าง 2 ข้าง และรูด้านบน แสงตอนแรกใช้เทียนและใช้เศษฟิล์มที่เก็บได้เวลามีหนังกลางแปลงมาทำเป็นกรอบแล้วฉาย ปรากฎว่าแสงไม่แจ่มเลยเปลียนเป็นเตาหลอด...ไฟฉาย 3 โวลต์ ใช้ถ่านไฟฉายเก่าทีทิ้งแล้วพันด้วยกระดาษ 6 ก้อน จึงพอดี แสงดีขึ้นเป็นภาพนิ่งเฟรมเดียว เหมือนฉายสไลด์ครับ

แหมได้อ่านข้อความของเพื่อนสมาชิกแล้วก้อไม่ต่างจากผมเหมือนกัน ความไฝ่ฝันตั้งแต่เด็ๆเลยอยากมีหนังเป็นของตัวเองเพราะชอบดูหนังมาก สมัยก่อนทีวีก็มีแต่ขาวดำและก็รายการหนังก็ไม่ค่อยจะมีเหมือนทุกวันนี้  แถวบ้านผมจะมีหนังมาล้อมผ้าปิดวิคเดือนละสองครั้งผมคนหนึ่งละที่จะต้องเป็นแฟนประจำค่าดูก็ไม่แพงมาก เด็ก 5บาทผู้ใหญ่ก็10บาทจอของผมก็ใช้กระสอบปุ๋ตราหวัวัวคันไถทุกวันนี้ยังมีอยู่หรือเปล่ายี่ห้อนี้เพราะได้สร้างแรงจินตนาการให้ไดสร้างฝันให้เป็นจริงเครื่องฉายใชกล่งสบู่จำยี่ห้อไม่ได้แล้วตัดทำประตูฟิล์มเท่ากับเฟรมของฟิล์มเลย เอาไฟฉายส่องผ่านไปกระทบจอที่ขึงใว้แล้วก็มีเพื่อนๆมาดูกันก็สนุกไปอีกแบบแต่เพื่อนกลุ่มนั้นไม่มีใครบ้าเหมือนอย่างผมเลย อย่างมากก็ใช้แอลซีดีห้าสิบนิ้วร้องคาราโอเกะกันพร้อมกับเครื่องดื่ม(ซึ่งต่างจาก เครื่องฉายเนอะ)

เจอรูปตอนเด็กๆครับ น่าจะประมาณปี 19 หรือ 20 ครับบบบ...มีจอหนังอยู่ด้านหลังด้วยและคนไหนคือท่านนพครับ...

ขอตอบว่า......คนนี้ครับวงกลมสีแดง