`ส่วนผมคลุกคลีกับหน่วยหนังล้อมผ้าออกเร่มาตั้งแต่ชั้น ป.5 กับหน่วยที่บ้าน จนเรียนจบ ทำงานที่กรมเจ้าท่า จ.ระยองก็ยังไปดูหนังปิดวิกประจำ ย้ายไปทำงานที่ กงศุลประเทศ เวียดนาม  ที่กรมเจ้าท่า ปีครึ่ง ก็เป็นแฟนประจำหนังโรง อยู่ กงศุล ประเทศ อินโดนีเซีย แปดเดือน ดูหนังม้วน วีดีโอ ทุกวัน เพราะไม่มีโรงหนัง จนมาติดทหาร ขึ้นช่วยงานที่ บ.ก พัน หนึ่งปี ปลดมา ทำงาน รองผู้จัดการอาหารและเครื่องดื่มโรงแรม ห้าดาว โซฟิเทล ราชา ออคิด ขอนแก่น ก็ยังออกเร่หนังกับ ประสงค์ ภาพยนตร์ อ.น้ำพอง และลาออกมาทำงานหนังเต็มตัว จนมาถึงหน่วยงานใหม่ ประดิษฐ์ฟิล์ม ขอนแก่น มาอยู่ขอนแก่น ก็ได้ไปช่วยงาน ปัจจุบันทำงาน เช็คเกอร์ บริษัท มูฟวี่พาร์ทเนอร์ จำกัด ดูแลลิขสิทธิ์ภาพยนตร์และรายได้ ......ทั้งหมดนี้เกิดจากความผูกพันครับ

ส่วนงาน  ประจำที่บ้านเปิด รับซ่อมคอมพิวเตอร๋ ลงโปรแกรม ซ่อมอุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้า รับอัดสปอร์ตโฆษณา ช่วงเช้าฯครับ  งาน อดิเรก วิทยากร บรรยาย พิเศษ ที่ โรงแรม ขวัญมอ มหาวิทยาลัยขอนแก่น เรื่อง ภาวะของผู้นำ และ แรงจูงใจการบริหารการจัดการ ให้กับ ธุรกิจเครือข่าย  สองบรืษัทใหญ่ฯ    เวลาส่วมมากจะทุ่มไปที่งาน โรงภาพยนตร์   ครับคุณ ม่อม

ความประทับใจ  ปี 2555 ได้รับเชิญขึ้นเป็น วิทยากร 30 นาที คนเกือบ 2000 คน ที่ ศูนย์ประชุมนานาชาติ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ อ.หาดใหญ่ จ.สงขลา  โดยพาแม่ และครอบครัวกับญาติฯ  เก้าคนพักโรงแรม เดินทางไปกลับโดย  บริษัท มาบุญครอง จำกัดผู้ขายข้าวรายใหญ่ของเมืองไทย  เป็นผู้จัด  ส่วนตัวพาญาติเที่ยวต่อหนึ่งวัน  หักค่าตัวออกกลับถึงขอนแก่น เหลือ อยู่ 2400ทำหนังมาตั้งแต่เด็ก จนโต จนป่านนี้ ญาติพี่น้องไม่เห็นด้วย ซ้าาาาาก คน  แม้กระทั่ง เมีย   ครับพี่น้อง

      ทำไหมละเหรอ       มีกิน  มีใช้   มีบ้าน  มีรถ    เพราะผมทำอาชีพนี้ (รับจ้างเขาครับ)   ผมคนเดียวนะครับ    ลูกเมียไม่เกี่ยว   มันเป็นความสุขที่หาซื้อไม่ได้    เทศการหน้างานได้ไปทั่ว  จังหวัดไหนไม่เคยไปก็ได้ไป   อำเภอไหนไม่เคยไปก็ได้ไป   บ้านไหนไม่เคยไปก็ได้ไป   ถึงบางครั้งจะเจอกับความลำบากบ้างมันเป็นเรื่องปกติของการทำงาน          อีกอย่างมันเป็นอาซีพ  ที่สร้างแต่ความสุขสู่มวลมนุษย์ เพื่อนร่วมโลก

เวลารับงานฉายแล้วมีความสุขลำบากก็ตอนไม่มีงานฉายนะครับ//รู้แค่ว่ารักหนังกลางแปลงมาตั้งแต่เด็กครับ

ผมชอบหนังกลางแปลงมาต้ังแต่เด็กๆเท่าที่จําความใด้ผมก็เล่นฉายหนังแบบเด็กๆตั้งแตป.1-ป6จนชาวบ้านเขาว่าผมว่า..บักบ้าหนัง...เวลาใด้ยินข่าวว่ามีหนังที่หมู่บ้านใหนผมก็ตามไปดูเขาขนของลงรถและประกอบโครงจอเมื่อรู้ว่ามีหนังทุกหมู่บ้านระยะทางเป็นสิบกิโลก็ไป...ตอนนั้นนั้นเข้าเรียนชั้นม.ต้นปั่นจักรยานไปกับเพื่อนๆระยะทางก็ไกลมืดก็มืดแถมยังผ่านป่าช้าวัดป่าอีกไปกัน4คนสนุกสนานมากหลอกกันกลางทางว่าผีหลอกผมก็ปั่นจักรยานแซงเพื่้อนๆไปเลย5555จนไปถึงจอหน่วยหนัง เจ้าพระยาฟิล์ม  อุบล เป็นไอดอลของผมเลยครับก่อนฉายหนังเขาเปิดเพลงมีแต่เพลงมันส์ๆโชว์ไฟแสงสีรอบจอ  ไฟป้าย ไฟธง..ระบบปแสงสีอลังกาลมากเลยครับเครื่องเสียงเป็นของ ตุลา..ทั้งระบบเสทือนหัวใจตึบๆๆๆมีความสุขมากๆเลยครับที่ใด้ดูหนังกลางแปลง...จนผมเรียนจบชั้นม.ปลาย(ฮ้อนวิชาหนังกลางแปลงมากมาก)ก็เลยไปสมัครเป็นคอนวอยแห่งเจ้าพระยาฟิล์ม อุบล เพราะเป็นหน่วยที่ผมชอบมากๆในยุคนั้นแต่ก็ต้องเสียใจครับเพราะหน่วยทั้งสิบหน่วยพนักงานเต็มหมดเต็มหมด..ผมก็ไม่ย้อท้อไปสมัครเป็นคอนวอยที่ รุ่งสุริยา ภาพยนตร์ที่ จ.ยโสธร ตกลงเจ๊ติ่งรับผมใว้ ใด้ขึ้นหน่วย ยูดี สีฟ้า..ดีใจมากๆครับเพราะใด้ตามหาฝันแล้ว...และหาประสบกราณ์ของคนรักหนังกลางแปลงออกเร่หนังทุกวันครับตั้งแต่ อํานาจ.ยโสธร .อุบล..ศรีษะเกษ.ร้อยเอ้ดมันสนุกสนานมากๆครับใด้ประสบกราณ์หลายๆอย่างใด้พบผู้คนหอบลูกหอบสาดมาเตรียมดูหนังกันผมผูกพันธ์อยูกับหนังมาหลายเดือนหาประสบกราณ์จนเต็มอิ่มผมก็เริ่มคิดอยากจะมีหน่วยเป็นของตัวเอง..ผมก็ขอลาออกจากเป็นคอนวอยของ  รุ่งสุริยาภาพยนตร์..มุ่งหน้าเดินทางเข้ากรุงเทพเพื่อเก็บเงินตามหาความฝันของตัวเองพอผ่านไปหลายสิบปีผมก็เริ่มมีหน่วยเล็กๆเป็นของตัวเองผมภูมิใจและดีใจมากด้วยนํ้าพักนํ้าแรงของผมทั้งนั้นที่หามา..เสียดายครับกว่าผมจะเกิดใด้ตอนนี้มันเหมือนเป็นบั้นปลายส่วนหนึ่งของหนังกลางแปลงก็ว่าใด้...เพราะอยู่ในยุคดิจิตอลกําลังเกิดที่กําลังเติบโตขึ้นเรื่อยๆ..แต่ผมก็ไม่คิดที่จะทิ้งมัน(เพราะผมรักมันมากๆ)เพราะมันอยู่ในหัวใจผมเสมอไม่เคยเปลี่ยนเพราะกี่วันกี่เดือนกี่ปีที่ผมจะมีหนังกลางแปลงขึ้นมาใด้ผมต้องเรียนรู้หาประสบกราณ์ตังหลายวันหลายเดือนหลายปีที่ผมคอยสร้างความฝันผมขึ้นามาจนกว่ามันจะเป็นวันนี้ใด้ผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านอุปสรรคผ่านหลายๆอย่าง...และผมไม่เคยคิดว่าผมลําบากเพราะหนังกลางแปลง  หนังกลางแปลงมันเหมือนความหวังและความสุขที่คอยผลักดันให้ผมต่อสู้ทําให้ผมมีพลังจนถึงทุกวันนี้....รักมากๆครับ หนังกลางแปลงของผม...เธอคือส่วนหนึ่งของชีวิต...เพราะชีวิตฉันขาดเธอไม่ใด้

จะไม่รักได้ไง  กว่าจะสะสมและหามาได้เลือดตาแทบกระเด็น  ก็เพราะความรักนี่และ   หาและสะสมมาจนครึ่งค่อนชีวิต ถ้าเราเบื่อมันเท่ากับเราเบื่อชีวิตตัวเอง  ที่สำคัญเท่ากับเราดูถูกตัวเราเอง   และอาชีพของเรา

ทำไงได้ก็ใจมันรักครับ  คุณม่อม