วันนี้ผ่านไปดูซากโรงหนังเนวาด้าที่ไม่เหลือแล้ว

ในอดีตสถานที่นี้คือที่ตั้งของโรงหนังศรีอุดรที่มีคุณนายสะอาดเป็นเจ้าของโรงหนังและเป็นเจ้าของสายหนังด้วยครับชื่อไกรลาศฟิมล์

ในช่วงของคลองเล็กๆแห่งนี้เป็นสถานที่ๆผมชอบมาเดินเก็บเศษฟิมล์หนังเป็นประจำครับ

ลูกชายคนเดียวของคุณนายสะอาดชื่อเฮียซุ่มครับซึ่งมาสนิทกับผมในตอนหลังๆที่เฮียซุ่มหมดตัวแล้ว ภาพนี้เป็นภาพสุดท้ายในชีวิตของเฮียซุ่มที่ได้ถ่ายกับผมไว้ก่อนที่เฮียซุ่มจะเสียชีวิตไปไม่ถึงเดือนครับ

ช่วงที่เฮียซุ่มมาสนิทกับผมในช่วงหลังๆนี้ก็ได้เล่าประวัติถึงยุครุ่งเรืองสุดๆแล้วก็มาตกต่ำสุดๆและก็มีปัญหาครอบครัวมากครับ ผมคงไม่ขอเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับเฮียซุ่มก็แล้วกันนะครับเพราะมีชีวิตที่เศร้ามาก เอาเป็นว่าเฮียซุ่มเป็นเจ้าของโรงหนังศรีอุดรและเป็นเจ้าของสายหนังไกลราชฟิมล์และก็เป็นลูกของคุณนายสอาดและคุณพ่อกิมเชียงครับ

ภายหลังจากที่เฮียซุ่มเลิกทำโรงหนังและได้ให้เฮียน้อยโคราชมาทำโรงหนังต่อครับชื่อโรงหนังเจริญรัตน์ (เล่าแบบย่อๆนะเนี่ย)

หลังการนั้นไม่นานเฮียน้อยก็ปล่อยให้กลุ่มคนที่ชอบทำบันเทิงมาทำผับที่มีสาวประเภท 2 โชว์ครับ (เลียนแบบทิฟฟันนี่พัทยา) ก็ก็ก็อยู่ได้ไม่นานเพราะสถานที่แห่งนี้ได้ถูกธนาคารยึดหมดแล้วและได้ประกาศขายทอดตลาดไปในที่สุด ในปัจจุบันนี้เจ้าของคนล่าสุดเป็นเพื่อนกับพ่อผมเองครับนั่นก็คือร้านศรีวิไลอะไหล่ยนต์ โดยได้ซื้อมาจากธนาคารในราคา 27 ล้านบาทและก็จ้างผู้รับเหมามาทุบโรงหนังทิ้งเพื่อที่จะสร้างเป็นอาพาร์ทเม้นท์ให้คนมาเช่าอยู่แทนครับ

จบตำนานโรงหนังศรีอุดรที่ผมชื่นชอบมากที่สุดและดูมากที่สุดต่อจากนี้ไปคงเหลือแต่ความทรงจำสีจางๆให้คนรุ่นเก่าๆได้พูดถึงกันต่อไป

จบข่าว...แอ๊ด สตูดิโอ/รายงาน

ชีวิตคนเราไม่แน่ ไม่นอนครับ บางคนเจ๊งก็เพราะหนัง ได้ก็เพราะหนังนี่แหละ อย่างเสี่ยเจียงก็แทบล้มละลายครับ ดีที่ยังยืนหยัดและสามารถพลิกผันชีวิตได้ 

อีกหนึ่งความทรงจำ ของผม...

อ่านแล้วเศร้าเนอะพี่เนอะ อนาคตหนังไทย