ย้อนกลับไปเมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม ปี 54 มีกิจกรรมฉายภาพยนตร์ด้วยฟิล์ม 16 ม.ม. ผมก็ไปดูการฉายในตอนนั้นด้วยวันนั้นนำฟิล์ม 16 ม.ม. แบบมีเสียงมาฉายหลายเรื่อง มีทั้งสารคดี กับภาพยนตร์เดินเรื่องขนาดสั้น กระทั่งราวๆ 3 ทุ่ม จะฉายหนังตลกเกี่ยวกับการแสดงผาดโผนเป็นเรื่องสุดท้าย สังเกตไตเติ้ลเปิดเรื่อง ระบุชื่อ The Laff-A-Bits จากการสังเกต (ตามความเข้าใจ) คงจะเป็นหนังร่วมยุคเดียวกันกับ “ชาร์ลี แชปปลิน”, “อ้วนผอม” หรือ “สามเกลอหัวแข็ง” สภาพฟิล์มสีออกเฟดแดง หลังฉายไปได้ 2 ตอน ก็หยุดฉายเป็นอันสิ้นสุดกิจกรรมในคืนนั้น

หลังจากคืนวันนั้น ก็สืบเสาะหาข้อมูลตามเว็บไซต์ น่าแปลกครับ ภาพยนตร์ชุดนี้กลับไม่พบเห็นข้อมูลใดๆ เลย ว่ามีที่มาที่ไปอย่างไร ใครสร้าง ใครแสดง ใครกำกับ ขณะที่หนังตลกอย่าง “ชาร์ลี แชปปลิน”, “อ้วนผอม”, “สามเกลอหัวแข็ง” กลับมีข้อมูล รวมทั้งตัวภาพยนตร์ครบถ้วน ทั้งยังถูกนำกลับมาผลิตเป็นดีวีดีออกวางจำหน่ายใหม่ให้จับจองเป็นเจ้าของได้เรื่อยๆ นี่ยังไม่นับรวมฟอร์แม็ต “ฟิล์มซูเปอร์ 8” ที่เคยผลิตและวางจำหน่ายก่อนยุคของวิดีโอ VHS และแผ่นเลเซอร์ ดิสก์

หลังได้รับการสนับสนุนจากงานอนุรักษ์ภาพยนตร์ในต่างประเทศ โดยจัดส่งภาพยนตร์ในรูปแบบไฟล์ดิจิทัล ตั้งแต่วันที่ 24 สิงหาคม ปี 57 เป็นต้นมา (และได้ตั้งกระทู้นำเสนอไปบ้างแล้ว) ล่าสุดได้จัดส่งภาพยนตร์ชุด The Laff-A-Bits มาให้ด้วย เลยหยิบมาชมเพื่อระลึกถึง และนำภาพบางส่วนเพื่อนำเสนอในกระทู้ด้วย

ในที่สุดก็ได้ข้อมูลสำคัญของภาพยนตร์ชุดนี้ครับ

ภาพยนตร์ชุด The Laff-A-Bits เป็นภาพยนตร์ตลกขนาดสั้นจากประเทศอิตาลี จำนวน 40 ตอน แต่ละตอนมีความยาว 5 นาที นำแสดงโดย “เบ็น ตูร์แปง” (Ben Turpin), “สนุป โปลลาร์ด” (Snub Pollard) และ “มาร์รี มอสกีนี่” (Marie Mosquini) อำนวยการสร้างโดย “เคย์ อาร์โนลด์” (Kay Arnold) ทั้งหมดเป็นทีมผู้สร้างในยุคภาพยนตร์เงียบ โดยได้ต้นแบบจากนักแสดงภาพยนตร์ตลกในยุคเดียวกันอย่าง “บัสเตอร์ คีตัน” (Buster Keaton) และ “ชาร์ลี แชปปลิน” โดยพยายามหาจุดขายเพื่อสร้างความแตกต่าง เช่น การแสดงผาดโผนเสี่ยงตาย การให้นักแสดงพูดสนทนาโดยไม่มี “อินเตอร์ไตเติล” (อักษรบรรยายคำพูดคั่นระหว่างเรื่องเป็นระยะๆ มาจากคำว่า inter title) 

นอกจากนี้ ยังเป็นภาพยนตร์ยุคแรกที่ใช้วิธีการย้อมสีด้วยการทาบสเต็นซิล (stencil) ลงฟิล์มขาวดำ ได้แก่ สีเหลือง (amber), สีมาเจนตา (magenta), สีฟ้า (cyan) และการบันทึกเสียงแบบระบบเดี่ยว (Single System) ซึ่งเป็นดนตรีประกอบพร้อมกับทำเอฟเฟค เนื่องจากมีลักษณะของภาพยนตร์ตลกที่เรียกว่า “ตลกโครมคราม” (Slapstick Comedy) ทั้งหมดได้รับการเก็บรักษาเป็นอย่างดีมาตั้งแต่แรก จนกระทั่งช่วงกลางทศวรรษของปี พ.ศ. 2500 จึงได้ทำการบูรณะพร้อมกับทำไตเติลเปิดเรื่อง และตอนจบเรื่องเป็นภาพยนตร์สี แล้วเสร็จในปี พ.ศ. 2510 จากนั้นจึงนำออกเผยแพร่ทั่วโลก

สำหรับในประเทศไทยมีข้อมูลว่าเคยนำมาฉายเป็นภาพยนตร์ประกอบรายการหลัก รวมทั้งการฉายในศูนย์ภาษาเวลาจัดกิจกรรมฉายภาพยนตร์ ตามหนังกลางแปลง หนังขายยา ในรูปแบบฟิล์ม 35 มิลลิเมตร และฟิล์ม 16 มิลลิเมตร แบบมีเสียง ก่อนจะลืมเลือนไปตามกาลเวลา

แม้ภาพยนตร์ชุดนี้จะไม่ค่อยถูกพูดถึง หรือเป็นที่จดจำเหมือนนักแสดงตลกในรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่สำหรับชาวอิตาเลียนยังคงระลึกถึงอยู่เสมอ ผมเคยถามเจ้าของฟิล์มในตอนนั้น ก็ได้ข้อมูลว่าได้สั่งซื้อผ่านตัวแทนและทำหน้าที่ติดต่อกับผู้ขายในเว็บไซต์ซึ่งอยู่ต่างประเทศ โดยเสียค่าใช้จ่ายที่สูงเหมือนกัน